قانون محرومیت از حقوق مدنی
قانون محرومیت از حقوق مدنی bill of attainder
مکانیسم قانون‌گذاری که به پارلمان انگلستان اجازه می‌داد تا فردی را بدون رسیدگی به اتهامش در دادگاه مجرم بشناسد و برای او مجازات تعیین کند. این مکانیسم از زمان جنگ گل‌ها[۱] تا 1798 بارها به کار گرفته شد. مجرم فردی فاسد و آلوده بود و از حق ارث بردن یا به ارث گذاشتن اموالش برای ورثه محروم می‌شد. در دوران انقلاب امریکا[۲]، مجامع قانون‌گذاری مستعمره‌نشین‌ها نیز برای مقابله با سلطنت‌طلبانی که همچنان از پادشاه انگلستان حمایت می‌کردند از این حربه استفاده کردند. تصویب چنین قوانینی بعدها براساس قانون اساسی امریکا با صراحت ممنوع شد. از لوایح محرومیت از حقوق مدنی در دوران سلطنت هنری هشتم[۳] استفاده می‌شد و بعدها این قانون در دوران پادشاهی جیمز اول[۴] و چارلز اول[۵] نیز احیا شد. معروف‌ترین قانون محرومیت از حقوق مدنی در دوران چارلز اول در 1641 علیه ارل استرفورد[۶] به کار گرفته شد. آخرین قانون محرومیت از حقوق مدنی علیه لرد ادوارد فیتزجرالد[۷] (1763ـ1798)، به علت رهبری او در شورش ایرلند، تصویب شد. استفاده از این مکانیسم قانونی با انتقاد عمومی روبه رو شد، زیرا فردی که به دیگری اتهام وارد می‌کرد نیازی به اثبات ادعای خود در دادگاه نداشت. در بیشتر موارد، از این قانون برای مقابله با انواع جدیدی از اتهام خیانت استفاده می‌شد؛ خیانتی که برای زمامداران مخاطره‌آمیز تلقی می‌شد.