شیخ الشریعه اصفهانی
شیخ الشریعه اصفهانی (اصفهان 1266ـ نجف 1339ق)
(با نام اصلی: شیخ میرزا فتح‌الله بن محمد جواد نمازی غروی شیرازی اصفهانی، معروف به شیخ‌الشریعه اصفهانی) فقیه و مرجع تقلید ایرانی؛ ملقب به شریعتمدار. نام خانوادگی نمازی را از جدش محمدعلی گرفته که از فرط عبادت بدین نام خوانده شده است. شیخ‌الشریعه از محضر علمایی چون میرزا حبیب‌الله رشتی و شیخ کاظمی فیض برد و به فراگیری فقه، اصول و سایر علوم دینی پرداخت. وی در بیشتر علوم عقلی و نقلی از اغلب معاصرین خود ممتاز بود، به ویژه در علوم قرآنی و حدیث و رجال سرآمد علمای عصر به شمار می‌آمد. وی به سبب مقام علمی و کمال تسلط در شناخت احکام شرعی، شیخ‌الشریعه و شریعت اصفهانی لقب گرفته است. او سراسر عمر خویش را صرف تألیف و تفسیر و تدریس کرد. پس از میرزا محمدتقی شیرازی از مراجع تقلید امامیه بود. از شاگردان او می‌توان آقابزرگ طهرانی، سید ابوالقاسم خویی و محمدتقی خوانساری را نام برد. اثر قرآنی انارةالحالک فی قرائة مَلِک و مالِک از جمله تألیفات اوست. او در این اثر قرائت «مَلِک» را، در سورۀ فاتحه، موافق قرائت ائمۀ اطهار (ع) دانسته؛ همچنین، قرائات غیرمشهور در قرآن را ذکر کرده است. از دیگر آثارش: قاعدة لاضرر (قم، 1368ق)؛ اصالت‌الصحة؛ افاضةالقدیر فی حل العصیر (قم، 1370ق)؛ قاعدۀ صدور در حکمت؛ رسالۀ عملیۀ خود را با نام زادالمتقین به فارسی نوشت.