من

مَنّ manna

شیرۀ تقریباً شیرین درختانی مانند لاریکس و زبان‌گنجشک با مصرف طبی. عهد عتیق (خروج، باب ۱۶) نقل می‌کند که چون بنی‌اسرائیل در بیابان بی‌طعام ماندند خداوند برای ایشان منّ فراهم آورد. منّی که کتاب مقدس از آن سخن می‌گوید، گمان می‌رود که از درخت گز یا نوعی گلسنگ بوده باشد. منّ و سَلوی در قرآن از نعمت‌هایی است که بر بنی‌اسرائیل نازل شده است. مَنّ همان ترنجبین است و برخی مفسران بدون آن‌که نام آن را ببرند آن را ماده‌ای شیرین و لزج تعریف کرده‌اند؛ مانند عسل، که همچون شبنم می‌لغزد، سپس خشک می‌شود و به صمغ شباهت دارد. سلوی نیز همان بلدرچین یا کرک است که به آن «قتیل‌الرعد» نیز می‌گویند. برخی مفسران منّ و سلوی را این‌گونه تفسیر کرده‌اند که خداوند این نعمت‌ها را منّ نامید زیرا به‌واسطۀ آن بر بندگان منّت نهاد و سلوی نامید، از آن روی که مایۀ آرامش و تسلی آنان بود.