نور (عرفان)
نور (عرفان)
اصطلاح عرفانی نور، با توجه به معنی لغوی مشهور آن، به معنی هر وارد، یا تجلی‌ای که زنگار هستی را از قلب سالک بزداید به کار رفته است. عارفان، زنگارهایی را که بر قلب سالک می‌نشیند و آن را از ادراک لطائف و معارف بازمی‌دارد به ظلمت تشبیه کرده‌اند، و واردات الهی را همچون نوری دانسته‌اند که ظلمت را برطرف می‌‌کند و دیدۀ قلب را برای ادراک حقایق توانمند می‌سازد. از سوی دیگر، در قرآن کریم (سورۀ نور، آیۀ 35)، خداوند به نور آسمان‌ها و زمین تشبیه شده است. همچنین در عرف قرآن کریم، نور کنایه از علم و ایمان، و ظلمت کنایه از کفر و جهل است. و نجات آدمی در رسیدن به این نور است و هلاک او در توقف کردن در ظلمت است. صوفیان نور را یکی از اسامی خداوند می‌دانند. اهل وحدت، وجود را یکی می‌دانند و آن خدای متعال است، اما این وجود ظاهر و باطنی دارد و باطن آن یک نور است که جان عالم است و جهان پر است از این نور.