عصار، سید محمدکاظم (تهران ۱۲۶۴ـ۱۳۵۳ش)
عَصّار، سید محمدکاظم (تهران ۱۲۶۴ـ۱۳۵۳ش)
مدرّس فلسفه، عارف، منجم، ریاضی‌دان و فقیه ایرانی. در ۵سالگی حافظ تمام قرآن شد. سپس به مدارس عبدالله‌خان و مروی رفت و جهت کسب علوم جدید، دورۀ مدرسۀ دارالفنون را گذرانید. به دعوت عبدالرزاق‌خان مهندس برای تأسیس نخستین دبیرستان تبریز عازم آن‌جا شد و به تدریس حساب، هندسه، هیئت، زبان فرانسه و علوم طبیعی پرداخت. درپی اشغال تبریز از سوی قوای تزاری روس، جهت تکمیل زبان فرانسه و پزشکی عازم فرانسه شد. پس از سه سال اقامت، اروپا را به قصد نجف ترک کرد و به درس شیخ الشریعۀ اصفهانی و سید محمدکاظم یزدی و محضر عرفانی سید احمد کربلایی روآورد. پس از سیزده سال اقامت در نجف به تهران بازگشت و به تدریس و تدوین قانون مدنی ایران مشغول شد. شیخ مسیح طالقانی، میرزا حسن کرمانشاهی، میر شهاب‌الدین نیریزی، میرزا هاشم اشکوری، شیخ علی‌اکبر حکمی، حاج نجم‌الدوله، عبدالرزاق‌خان سرتیپ و سید محمد تنکابنی از استادان وی در علوم مختلف بودند. از شاگردان وی می‌توان از سید جلال‌الدین آشتیانی، محمدرضا ربانی تربتی، سید حسین نصر، سید عبدالاعلی سبزواری و مهدی محقّق نام برد. از آثارش: اجابةالدعاء فی مسئلةالبداء؛ وحدت وجود؛ جبر و تفویض؛ علم الحدیث؛ تفسیر سورۀ حمد؛ تقریرات دروس آقا ضیاء‌الدین عراقی و شیخ‌الشریعۀ اصفهانی. شوشا گاپی (هنرمند و نویسندۀ ایرانی- بریتانیایی) و ناصر عصار (نقاش) فرزندان وی بوده‌اند.