وردی، جوزپه (۱۸۱۳ـ۱۹۰۱)

وِرْدی، جوزِپِّه (۱۸۱۳ـ۱۹۰۱)(Verdi, Giuseppe)

وِِرْد‌ی، جوزِپِّه

اپراساز ایتالیایی دوران رمانتیک. سبک اپرایی سرزمین خود را به قله‌های تازه‌ای از بیان پرشور رساند. در ۱۸۴۲ اپرای نَبوکَدنِصَّر را ساخت، و پس از آن نوبت به اِرنانی (۱۸۴۴) و ریگوِلتّو (۱۸۵۱) رسید. از‌جمله آثار اوست: تروبادور (نغمه‌سرا) ولاتراویاتا (هردو ۱۸۵۳)، آئیدا (۱۸۷۱)، و شاهکارهای دوران پیری او،اُتللو (۱۸۷۷) و فالستاف (۱۸۹۳). رکویِم (۱۸۷۴) او به یادِ شاعر و رمان‌نویس معاصرش، آلِسّاندرو ماندزونی، ساخته شد. موسیقی وردی اساساً خصیصه‌ایی ایتالیایی دارد، و هیچ نشانی از نفوذ واگنر در آن دیده ‌نمی‌شود، هرچند که او در آثار اخیر خود (اُتللو و فالستاف) به پرورش و پیشبرد ساختاری نمایشی و بافتی پیوسته‌تر پرداخت که تحت سلطۀ ارکستر قرار داشت. وردی در اواسط قرن ۱۹ مظهر مبارزۀ ایتالیا برای استقلال از اتریش شد، و مدام با مقامات اتریشی که حس می‌کردند اپراهای او روح ملی‌گرایی ایتالیایی را تقویت می‌کند، درگیری پیدا می‌کرد. وردی جانشین هُنری دونیتْسِتّی و بلّینی است، اما ارزش بسیاری به احساسات پرشور و رنج‌آلود می‌دهد. سِیر تکامل موسیقایی او فراز و نشیب‌ها و گوناگونی‌هایی هم‌پایۀ بتهوون دارد؛ تغزل‌گرایی او همواره پایدار است، اما آخرین آثارش از معنویتی کم‌نظیر، نوعی پالایش و خود‌آگاهی مذهبی، نشان دارند که او را در میان بزرگ‌ترین آهنگ‌سازان موسیقی مذهبی، و نیز اپرا، قرار می‌دهد. از دیگر جمله آثار اوست: اپرا: کنت دی سان بونیفاچو (۱۸۳۹)، لمباردیایی‌ها در جنگ صلیبی اول (۱۸۴۳)، ژاندارک (۱۸۴۵)، آتّیلا (۱۸۴۵ـ۱۸۴۶)، بیت‌المقدس (اورشلیم) (روایت فرانسوی بازنگری‌شدۀ لمباردیایی‌ها، ۱۸۴۷)، نبرد لِنیانو (۱۸۴۹)، وسپرهای سیسیلیایی (۱۸۵۵)، آرولدو (بازنگری استیفِّلیو، ۱۸۵۷)، (۱۸۵۹). کُرال: پاتِر نوستِر، آوه ماریا، لائودا آلاّ وِرجینه ماریا.

---