وردی، جوزپه (۱۸۱۳ـ۱۹۰۱)
وِرْدی، جوزِپِّه (۱۸۱۳ـ۱۹۰۱)(Verdi, Giuseppe)
اپراساز ایتالیایی دوران رمانتیک[۱]. سبک اپرایی سرزمین خود را به قله‌های تازه‌ای از بیان پرشور رساند. در ۱۸۴۲ اپرای نَبوکَدنِصَّر[۲] را ساخت، و پس از آن نوبت به اِرنانی[۳] (۱۸۴۴) و ریگوِلتّو[۴] (۱۸۵۱) رسید. از‌جمله آثار اوست: تروبادور (نغمه‌سرا)[۵] ولاتراویاتا[۶] (هردو ۱۸۵۳)، آئیدا (۱۸۷۱)، و شاهکارهای دوران پیری او،اُتللو[۷] (۱۸۷۷) و فالستاف[۸] (۱۸۹۳). رکویِم[۹] (۱۸۷۴) او به‌یادِ شاعر و رمان‌نویس معاصرش، آلِسّاندرو ماندزونی[۱۰]، ساخته شد. موسیقی وردی اساساً خصیصه‌ایی ایتالیایی دارد، و هیچ نشانی از نفوذ واگنر[۱۱] در آن دیده نمی‌شود، هرچند که او در آثار اخیر خود (اُتللو و فالستاف) به پرورش و پیشبرد ساختاری نمایشی و بافتی پیوسته‌تر پرداخت که تحت سلطۀ ارکستر قرار داشت. وردی در اواسط قرن ۱۹ مظهر مبارزۀ ایتالیا برای استقلال از اتریش شد، و مدام با مقامات اتریشی که حس می‌کردند اپراهای او روح ملی‌گرایی ایتالیایی را تقویت می‌کند، درگیری پیدا می‌کرد. وردی جانشین هُنری دونیتْسِتّی[۱۲] و بلّینی[۱۳] است، اما ارزش بسیاری به احساسات پرشور و رنج‌آلود می‌دهد. سِیر تکامل موسیقایی او فراز و نشیب‌ها و گوناگونی‌هایی هم‌پایۀ بتهوون دارد؛ تغزل‌گرایی او همواره پایدار است، اما آخرین آثارش از معنویتی کم‌نظیر، نوعی پالایش و خود‌آگاهی مذهبی، نشان دارند که او را در میان بزرگ‌ترین آهنگ‌سازان موسیقی مذهبی، و نیز اپرا، قرار می‌دهد. از دیگر جمله آثار اوست: اپرا: کنت دی سان بونیفاچو[۱۴] (۱۸۳۹)، لمباردیایی‌ها در جنگ صلیبی اول[۱۵] (۱۸۴۳)، ژاندارک[۱۶] (۱۸۴۵)، آتّیلا۱۷ (۱۸۴۵ـ۱۸۴۶)، بیت‌المقدس (اورشلیم) (روایت فرانسوی بازنگری‌شدۀ لمباردیایی‌ها، ۱۸۴۷)، نبرد لِنیانو۱۸ (۱۸۴۹)، وسپرهای سیسیلیایی۱۹ (۱۸۵۵)، آرولدو۲۰ (بازنگری استیفِّلیو، ۱۸۵۷)، (۱۸۵۹). کُرال: پاتِر نوستِر۲۱، آوه ماریا۲۲، لائودا آلاّ وِرجینه ماریا۲۳.
Romantic period Nabucco Ernani Rigoletto Il trovatore/The Troubadour La Traviata Otello Falstaff Requiem Wagner Donizetti Bellini Conte di San Bonifacio I Lombardi alla prima crociata Giovanna d’Arco Attila La battaglia di Legnano Les Vêpres siciliennes Aroldo Pater noster Ave Maria Louda alla Vergine Maria
