پالمبانگ
پالِمْبانْگ (Palembang)
| پالمبانگ | |
|---|---|
| نام فارسی | پالمبانگ |
| نام لاتین | Palembang |
| کشور | اندونزی |
| ایالت | سوماترای جنوبی |
| موقعیت | جنوب شرقی جزیره سوماترا |
| جمعیت | ۱,۰۸۴,۵۰۰ |
| تولیدات و صنایع مهم | تولید و پالایش نفت، تولید کایوچو، قهوه، روغن نخل، پارچه و فرآوری مواد غذایی |
شهر و رودبندر[۱]ی، در جنوب شرقی جزیرۀ سوماترا، و مرکز استان سوماترای جنوبی[۲]، در اندونزی، واقع در هر دو سوی رودخانۀ موسی[۳]. ۱,۰۸۴,۵۰۰ نفر جمعیت دارد (۱۹۹۰م)، از مراکز تولید و پالایش نفت، تولید کائوچو، قهوه، روغن نخل، پارچه و فرآوری مواد غذایی است. پیش از قرن ۷م مرکز پادشاهی بودایی سری‌ویجایه بود. مهاجران بودایی هندی که ظاهراً در قرون ۱م در این ناحیه مستقر شده بودند، این دولت را برپا کردند. یکی از مجسمه‌های بودا، مربوط به قرن ۳م، در اطراف پالمبانگ کشف شده است. این دولت در قرون ۷ـ ۸م به قدرتی بزرگ در جزیرۀ سوماترا تبدیل شد و بر قسمت بزرگی از سوماترا و همچنین سرزمین مالایو تسلط داشت و شاهان آن به شایلندرا، احتمالاً به‌معنای پادشاه کوهستان‌ها، ملقب بودند. این دولت در قرن ۱۱م بر اثر حملات چولاها روبه ضعف نهاد و مرکز آن به جامبی[۴] در شمال ناحیۀ پالمبانگ انتقال یافت. از ۱۵۰۰ تا ۱۶۱۷، تحت سیطرۀ حکمرانان مسلمان اداره می‌شد. در ۱۶۵۹، کمپانی هند شرقی هلند[۵] مرکز تجاری در پالمبانگ دایر کرد. این شهر در جنگ جهانی دوم به تصرف ژاپن درآمد و از ۱۹۴۸ مرکز امیر‌نشین خودمختار سوماترای جنوبی است. مهم‌ترین اثر تاریخی آن مسجدی است که از ۱۷۴۰ تا ۱۷۵۳ ساخته شده است. ۸۵ درصد جمعیت پالمبانگ مسلمان‌اند.