آلبرت کبیر، قدیس (۱۲۰۰-۱۲۸۰م)
آلبرت کبیر، قدیس (۱۲0۰-۱۲8۰م)(Albertus the Great)
(به لاتینی: آلبرتوس ماگنوس) متألّه، فیلسوف، طبیعی‌دان، شیمی‌دان و فیزیک‌دان آلمانی. به‌سبب گستردگی دانسته‌هایش به «استاد کل» مشهور شد. در شهرهای بولونیا و پادوا[۱] تحصیل کرد و در ۱۲۲۳م به فرقۀ دومینیکی[۲] پیوست. در شهر کُلن، و از ۱۲۴۵م در دانشگاه پاریس، درس گفت. توماس آکوئیناس[۳] در آن‌جا شاگرد او بود و در ۱۲۴۸م به دنبال او به کلن رفت. در ۱۲۵۴م نمایندۀ فرقۀ دومینیک‌ها در آلمان شد و در ۱۲۶۰م به مقام اسقفی راتیسبون[۴] نایل آمد. دو سال بعد، از مقام خود استعفا کرد و سرانجام در صومعه‌اش در کلن[۵] عزلت اختیار کرد. او کوشید اندیشۀ ارسطویی را با تعالیم مسیحی سازگار کند.