ریکوردر
ریکوردر (recorder)
یک ساز بادی چوبی از نوع سوت با گستره‌ای وسیع که در دوران‌های رنسانس[۱] و باروک[۲] در هم‌نوازی موسیقی پولی‌فونیک قرارگرفت. ریکوردر را برخلاف فلوت به‌صورت عمودی نگه می‌دارند و در دهانی آن می‌دمند، هوا در این دهانی با یک مانع به‌نام «زبانک» منحرف می‌شود و آوایی ملایم‌تر از فلوت تولید می‌کند. کنسرت امروزین می‌تواند یک سوپرانینو در فا۵، یک سوپرانو در دو۴، یک آلتو در فا۳، یک تنور در دو۳، یک باس در فا۲، و یک باس بزرگ در دو۲ داشته باشد. ریکوردرهای رنسانسی نخستین، قطر لولۀ کاملاً گشاد و آوایی نافذ داشتند؛ سازهای بعدی دوران‌های رنسانس و باروک فلوت‌های زبانکدارند که قطرهای باریک‌تر و آوای درخشان شیرین‌تری دارند. ریکوردر در قرن ۱۸ همچنان از سازهای پرطرفدار برای تک‌نوازی بود، و برانگیختن مجدد علاقۀ همگان به نواختن ریکوردر پس از ۱۹۲۰، با کوشش‌های گستردۀ آرنولد دلمچ[۳]، پذیرش فراگیر آن به‌منزلۀ سازی مناسب برای مدارس را موجب شد. سازندگان امروزی ریکوردر از چوب‌های سخت غیرمعمولی مثل چوب انار برای ساختن سازهایی با آوای شفاف‌تر و پرقدرت‌تر برای تک‌نوازان کنسرتی بهره گرفته‌اند، و به کنسرت‌های موجود، ریکوردرهایی ابتکاری نیز افزودند.