رایک، استیو (۱۹۳۶م - )
رایک، استیو (۱۹۳۶- ) Reich, Steve
| استیو رایک Steve Reich | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۳۶م |
| ملیت | امریکایی |
| شغل و تخصص اصلی | آهنگساز |
| آثار | هم‌نوازی نمودارهای زیرایی برای هم‌نوازی سازها (۱۹۶۳)؛ موسیقی برای پیانو و نوارها (۱۹۶۴)؛ می‌خواهد باران بیاید برای نوار (۱۹۶۵)؛ اسم من هست با شرکت تماشاگران (۱۹۶۷)، رقص ضربت (۱۹۸۵)؛ نمایش موسیقی غار (۹۳-۱۹۸۹)؛ زندگی شهری (۱۹۹۵) |
| گروه مقاله | موسیقی |
آهنگساز امریکایی. موسیقی مینیمالیستی او الگوهای ساده‌ای را به‌کار می‌گیرد که با دقت بر هم منطبق شده و پیرایش شده‌اند تا ملودی‌ها و ریتم‌های مدام متغیر را به جلوه درآورند. از نمونه‌های این موسیقی می‌توان به الگوهای مرحله‌ای برای چهار ارگ الکترونیک (۱۹۷۰)، موسیقی برای سازهای چکشی، خوانندگان، ارگ (۱۹۷۳) و موسیقی برای سازهای کوبشی و کلاویه‌دار (۱۹۸۴) است. رایک از شاگردان لوچانو بریو و داریوس میّو بود. در ۱۹۶۶ گروه هم‌نوازی استیو رایک و نوازندگان را پایه‌گذاری کرد و شروع به مطالعه و بررسی موسیقی آفریقایی، بالیایی، و عبری نمود. او چراغ راه آهنگسازان مکتب مینیمالیسم شد، مفاهیم قراردادی هارمونی و کنترپوآن را رها کرد و به آن نوع جمله‌های تکرارشونده روی آورد که در طول زمان تنها به‌صورت تدریجی تکامل می‌یافتند. آثار او در اروپا و امریکا بسیار موفق بوده‌اند. از ساخته‌های دیگر او می‌توان به غار (۱۹۹۳) و زندگی شهری (۱۹۹۴) اشاره کرد. از جمله آثار او: هم‌نوازی نمودارهای زیرایی برای هم‌نوازی سازها (۱۹۶۳)؛ موسیقی برای پیانو و نوارها (۱۹۶۴)؛ می‌خواهد باران بیاید برای نوار (۱۹۶۵)؛ اسم من هست با شرکت تماشاگران (۱۹۶۷)؛ موسیقی پالسی (۱۹۶۹)؛ طبل‌زنی برای هشت طبل کوچک کوک‌دار، سه ماریمبا، سه گلوکِنشپیل، دو خوانندۀ زن و پیکولو (۱۹۷۱)؛ موسیقی کف‌زنی (۱۹۷۲)؛ موسیقی برای تکه‌های چوب (۱۹۷۳)؛ موسیقی برای ۱۸ نوازنده (۱۹۷۵)؛ اُکتت (۱۹۷۹)؛ تهیلیم مزامیر عبری (۱۹۸۱)؛ کنترپوآن ورمونت برای ۱۱ فلوت (۱۹۸۲)؛ قطارهای مختلف برای کوآرتت زهی و نوار (۱۹۸۸)؛ سکستت (۱۹۸۵)، کنترپوآن نیویورکی برای کلارینت و نوار (۱۹۸۵). ارکستری و صحنه‌ای موسیقی بیابان برای ۲۴ خواننده با آمپلی‌فایر و ارکستر (۱۹۸۴)؛ رقص ضربت (۱۹۸۵)؛ نمایش موسیقی غار (۹۳-۱۹۸۹)؛ زندگی شهری (۱۹۹۵).