آکاری، بارب ژان (۱۵۶۶ـ۱۶۱۸)
آکاری، بارب ژان (۱۵۶۶ـ۱۶۱۸م)(Acarie, Barbe Jeanne)
راهبۀ کَرمِلی[۱] فرانسوی، مؤسس فرقۀ اصطلاح‌شدۀ کرملیان (پابرهنه)[۲] در ۱۶۰۴م در پاریس[۳]، با تأیید هانری چهارم[۴]. در ۱۶۱۵م پس از مرگ شوهرش با عنوان «مریم تجسّد لاهوتی یافته[۵]» به این فرقه پیوست. آکاری در پاریس به‌دنیا آمد. پدرش نیکلا آوریو[۶] مستشار دربار بود. در ۱۵۸۲م با پیِر آکاری[۷]، ویکنت دو ویلمور[۸]، ازدواج کرد. او در افق فرهنگی پاریس درخشید و عمیقاً با جنبش اصلاحات کاتولیک[۹] در فرانسه پیوند یافت و با خانوادۀ بِیرول[۱۰] دوستی به‌هم رسانید. شور و شوق دینی او با خواندن زندگی‌نامۀ خودنوشت قدیسه تِرِسای آویلایی[۱۱]، عارفۀ اسپانیایی، دوچندان شد. در ۱۶۱۵م به صومعۀ آمین[۱۲] پیوست و سال بعد به پونتواز[۱۳] کوچید. در ۱۷۹۱م متبرّک[۱۴] شد و به اصطلاح تشرّف یافت.
| بارب ژان آکاری Barbe Jeanne Acarie | |
|---|---|
| زادروز |
۱۵۶۶م |
| درگذشت | ۱۶۱۸م |
| ملیت | فرانسوی |
| شغل و تخصص اصلی | راهبه |
| گروه مقاله | ادیان و فرقه های غیراسلام |
| خویشاوندان سرشناس | نیکلا آوریو (پدر) - پیِر آکاری (همسر) |