پاگودا
پاگودا (pagoda)
بنایی بودایی برای نگهداری آثار بازمانده از بودا و نیز مجموعه‌های مکتوب از گفتگوها و خطابه‌های بودایی (سوترا[۱]). پاگودا در چین، ژاپن، کُره، میانمار[۲] (برمۀ سابق) و تبت[۳] وجود دارد. پاگوداها معمولا سه، پنج، یا هفت طبقه‌اند، هرچند پاگوداهای چینی ممکن است تا سیزده طبقه نیز داشته باشند. نوک پاگودا به‌شکل یک منار[۴] مخروطی بلند است. پاگودا معمولاً اتاق ندارد، و اساساً مجموعه‌ای از سقف‌هاست و ساختمانی کارکردی[۵] به‌شمار نمی‌رود. پاگودا که از استوپا[۶]ی هندی اقتباس شده، شبیه برج‌های دیده‌بانی چینی است؛ شکل آن مفهوم نمادین[۷] نیز دارد. پاگودای تبتی را چورتِن[۸]، به‌معنای «خرمن آتش مراسم سوزاندن مردگان» می‌نامند. پاگودا غالباً زیارتگاه است، و گاه در نزدیکی آن دیرهایی ساخته می‌شود. نیز گاه بقعه‌ای در نزدیکی آن وجود دارد، اما آیین عبادت بودایی معمولاً در معابد مجاور دیرها برگزار می‌شود.