ابراهیم سلطان تیموری
ابراهیم سلطان تیموری (۷۹۶ـ۸۳۷ق)
| ابراهیم سلطان تیموری | |
|---|---|
| زادروز |
۷۹۶ق |
| درگذشت | ۸۳۷ق |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | امیر و شاهزاده |
| گروه مقاله | تاریخ ایران |
| خویشاوندان سرشناس | تیمور (پدربزرگ) |
(یا: ابوالفتح ابراهیم سلطان) امیر و شاهزادۀ تیموری. فرزند شاهرخ و نوۀ تیمور بود و در ۱۴سالگی، در لشکرکشی شاهرخ به استراباد و مازندران، نایب‌‌السلطنه او بود و در ۸۱۲ق، به حکومت بلخ و طخارستان منصوب شد. در ۸۱۷ق، شاهرخ ابراهیم سلطان را، فرمانروای فارس و توابع آن کرد. در همین ایام میرزا بایقرا، شاهزادۀ تیموری بر او شورید و شیراز را به تصرف خود درآورد و ابراهیم سلطان را فراری کرد (۸۱۸ق) اما با لشکرکشی شاهرخ به فارس، میرزا بایقرا از او پوزش خواست و بار دیگر حکومت فارس به ابراهیم سلطان رسید (۸۱۹ق). او در ادارۀ آن ایالت و آبادانی و رسیدگی به امور مردم تلاش کرد و مدرسۀ دارالصّفا و دارالایتامی در آن‌جا بنیان گذاشت. وی در لشکرکشی‌های متعدد، پدر را یاری رساند و هنگامی‌که شاهرخ به دفع شورش اسکندر بن قََرایوسف به آذربایجان رفته بود، ابراهیم سلطان نیز با نیروی خود در ری به او ملحق شد. ابراهیم سلطان سرانجام در حیات پدرش، براثر بیماری درگذشت. وی شاهزاده‌ای باذوق و دانش‌دوست و خود، نویسنده و ادیب بود و خطی نیکو داشت و شرف‌الدین علی یزدی ظفرنامه را به دستور او نوشت.