اسپارترو، بالدومرو (۱۷۹۳ـ۱۸۷۹)
اِسپارتِرو، بالدومِرو (۱۷۹۳ـ۱۸۷۹)(Espartero, Baldomero)
| بالدومرو اسپارترو Baldomero Espartero | |
|---|---|
| زادروز |
۱۷۹۳م |
| درگذشت | ۱۸۷۹م |
| ملیت | اسپانیایی |
| شغل و تخصص اصلی | دولتمرد |
| شغل و تخصص های دیگر | فرمانده نظامی |
| لقب | دوک ویکتوریا |
| گروه مقاله | تاریخ جهان |
ژنرال و دولتمرد اسپانیایی ملقب به دوکِ ویکتوریا. فاتح جنگ اول کارلوسیان[۱] و نایب‌السلطنه. در جنگ‌های انقلاب فرانسه[۲] و جنگ‌های ناپلئونی[۳] و در شورش‌های امریکا و سپاه اسپانیا رزمید. پس از مرگ فردیناند هفتم، از نایب‌السلطنگی ماریا کریستینا حمایت کرد و در کنار مخالفان دون کارلوس[۴] جنگید. فرماندۀ کل قوا شد و به‌سبب پیروزی‌اش بر کارلوسیان در نبرد لوچانا[۵] کنتِ لوچانا شد. بعدها باب مذاکراتی را گشود که به پیمان ورگارا[۶] (۱۸۳۹) و پایان جنگ داخلی انجامید. بر اثر این موفقیت به «صلح‌بان اسپانیا[۷]» و دوکِ ویکتوریا[۸] ملقب شد. در ۱۸۳۶ وارد عالم سیاست و در بازگشت به مادرید (۱۸۴۰) رئیس دولت شد. ماریا کریستینا در مخالفت با اصلاحات او از مقام نایب‌السلطنه انصراف داد (۱۸۴۰) و مجلس اسپانیا خود اسپارترو را نایب‌السلطنه کرد (۱۸۴۱). به خودکامگی حکومت کرد. در ۱۸۴۳ ژنرال رامون ناروائز[۹] و ژنرال فرانسیسکو سرانو[۱۰] بر او شوریدند و او به انگلستان گریخت. در ۱۸۴۹ به اسپانیا بازگشت و در ۱۸۵۴ دوباره به عرصۀ سیاست وارد شد. در ۱۸۵۶ کناره گرفت و حتی هنگام خلع ایزابل دوم[۱۱] (۱۸۶۸) مداخله نکرد. در ۱۸۷۵ از شاه آمادئوس[۱۲] لقب امیر ورگارا[۱۳] گرفت.