ابوالفتوح رازی، حسین بن علی

ابوالفتوح رازی;
زادروز	ری ح ۴۸۰ق;
درگذشت	۵۵۴ق
ملیت	ایرانی
شغل و تخصص اصلی	مفسر
آثار	روض‌الجنان و روح‌الجنان؛ روح‌الاحباب و روح‌الالباب
گروه مقاله	دین اسلام

ابوالفُتوح رازی حسین بن علی (ری ح ۴۸۰ـ۵۵۴ق)
(جمال‌الدین حسین بن علی بن محمد احمد خزاعی، مشهور به ابوالفتوح رازی) مفسر شیعی. نسب او به نافع بن بدیل خزاعی از صحابۀ پیامبر (ص) می‌رسد. نیاکان او پس از هجرت به ایران، نخست در نیشابور اقامت کردند سپس به ری کوچیدند. از زندگی او اطلاعات اندکی در دست است. او شاگرد ابوعلی حسن بن محمد طوسی (فرزند شیخ طوسی)، شیخِ مفید رازی، قاضی فاضل حسن استرابادی و، به قولی، زمخشری بوده است. او در ری به وعظ و خطابه می‌پرداخته است. در تفسیر و نحو و فقه و اصول و تاریخ استاد بوده است. ابن شهرآشوب، شیخِ منتجب‌الدین، شیخِ بن حمزۀ طوسی از شاگردان اویند. مهم‌ترین اثر او روض‌الجنان و روح‌الجنان که به تفسیر ابوالفتوح شناخته می‌شود. اثر دیگر او روح‌الاحباب و روح‌الالباب نام دارد که شرح کتاب شهاب‌الاخبار قاضی قُضاعی است. کتاب‌های دیگری نیز به او نسبت داده شده است. ابوالفتوح به وصیت خودش در ری در جوار مرقد عبدالعظیم حسنی مدفون شد.