الفت اصفهانی، محمدباقر (اصفهان ۱۲۶۰ـ ۱۳۴۳ش)
محمّدباقر الفت اصفهانی (اصفهان ۱۲۶۰ـ ۱۳۴۳ش)
شاعر، ادیب، مترجم، روزنامه‌نگار و مشروطه‌خواه ایرانی. پس از فراگرفتن علوم ادبی و زبان و ادبیات عربی در زادگاهش، در ۱۲۷۸ش به نجف رفت و به تحصیل علوم جدید از ریاضی، فلسفه، تاریخ و زبان فرانسه پرداخت و همان‌جا به مشروطه‌خواهان پیوست. پس از چندی به اصفهان بازگشت و به انتشار مجله‌ای با نام آفتاب پرداخت. این مجله، که هشت شمارۀ آن در یک سال منتشر شد، در بیداری مردم اصفهان تأثیر فراوان داشت. در ۱۲۹۸ش از راه قفقاز و سمرقند به مشهد رفت و با عارف مشهور حاج سید صالح بهبهانی آشنایی یافت و شیفتۀ حرف‌های تازۀ او شد و با او به روسیه، اتریش، عثمانی، مکه و بمبئی سفر کرد. در ۱۳۰۴ش عضو مجلس مؤسسان و در ۱۳۰۸ش نمایندۀ مردم اصفهان در مجلس شورای ملی شد.
الفت در انواع شعر، به‌ویژه غزل مهارت داشت. کتابخانۀ بزرگ او به دانشکدۀ ادبیات اصفهان اهدا شده است.
از آثارش: ابواب‌الرّوضات (اصفهان، ۱۳۵۲) که فهرست روضات‌الجنّات است؛ داستان هفت‌برادر؛ دانشنامه (تهران، بی‌تا)؛ نسب‌نامۀ الفت؛ دیوان اشعار (تهران، ۱۳۷۹)؛ مجمع‌الاجازات در دو جلد.