بایو دایی
بائو دائی (۱۹۱۳ـ۱۹۹۷)(Bao dai)
| بایو دایی Bao dai | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۱۳ م |
| درگذشت | ۱۹۹۷ م |
| ملیت | ویتنامی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل در فرانسه |
| شغل و تخصص اصلی | فرمانروا |
| گروه مقاله | تاریخ جهان |
(نام اصلی: نگوین وین توی[۱]) امپراتور آنام[۲] (حک: ۱۹۲۶ـ۱۹۴۵) و آخرین امپراتور ویتنام (حک: ۱۹۴۹ـ۱۹۵۵). فرزندِ امپراتور خای دین[۳]. در فرانسه تحصیل کرد و بیشتر دورۀ جوانی خود را در این کشور گذراند. او خواهان اصلاحات و نوسازی ویتنام بود، اما نتوانست همکاری فرانسه را جلب کند. درخلال جنگ جهانی دوم، زیر نفوذ فرانسویان بود و از مارس ۱۹۴۵، با سیطَرِۀ ارتش ژاپن بر سراسر هندوچین[۴]، به‌منزلۀ زمامداری بی‌اختیار زیر نظر ژاپنی‌ها حکومت کرد. هوشی‌مین[۵]، رهبر انقلاب و استقلال ویتنام پس از انقلاب اوت ۱۹۴۵، از او خواست تا از مقام خود کناره‌گیری کند و به‌عنوان شهروند در دولت جدید، سِمَت مشاور را برعهده بگیرد. بائو دائی به هنگ‌کنگ گریخت. در ۱۹۴۹ فرانسوی‌ها اصل استقلال ویتنام را پذیرفتند و بائو دائی در مه ۱۹۴۹ به ویتنام بازگشت. در ۱۹۵۵ همه‌پرسی تبدیل ویتنام به جمهوری برگزار شد و درپی آن بائو دائی از کار کناره گرفت و برای ادامۀ زندگی به فرانسه بازگشت. شیوۀ زندگی بائو دائی سبب شد که او را «امپراتور عیاش» لقب دهند.