برگ، آلبان (۱۸۸۵ـ۱۹۳۵)
بِرگ، آلبان (۱۸۸۵ـ۱۹۳۵)
(Berg, Alban)
| آلبان برگ Alban Berg | |
|---|---|
| زادروز |
۱۸۸۵م |
| درگذشت | ۱۹۳۵م |
| ملیت | اتریشی |
| شغل و تخصص اصلی | آهنگ ساز |
| آثار | دو اپرا ـ ووتسک؛ لولوی ناتمام |
| گروه مقاله | موسیقی |
آهنگ‌ساز اتریشی. زیرنظر آرنولد شونبرگ[۱] تحصیل کرد و نظام دوازده آوایی (نظام دودکافونی) ویژۀ خود را پروراند که از لحاظ سبک و احساس دارای گوناگونی بسیاری بود. دستاورد نسبتاً اندک او عبارت‌اند از دو اپرا ـ ووتسِک[۲] (۱۹۱۴ـ۱۹۲۰)، داستان اندوه‌باری از زندگی کارگری، و لولو[۳]ی ناتمام (۱۹۲۹ـ۱۹۳۵) ـ و موسیقی مجلسی حاوی اشاره‌های رمزگونه به نزدیکان. موسیقی او از لحاظ احساسی بسیار معنی‌دار، و گاهی آشفته‌ساز، است اما می‌تواند تغزلی هم باشد، مانند کنسرتوی ویولن (۱۹۳۵). برگ از ۱۵سالگی در موسیقی خودآموخته، و از ۱۹۰۴ تا ۱۹۱۰ شاگرد شونبرگ بود. این آهنگ‌ساز نفوذ بسیاری بر او داشت، و شاید اندازۀ آن را از گذر بِرگ از تونالیتۀ[۴] بسط‌یافتۀ آثار اولیه‌اش به آتونالیته[۵] و بعدها، سری‌سازی بتوان دریافت. شاخص استفادۀ او از فن سریالیسم[۶] این است که از ارجاع‌های تونال دوری نمی‌کند (مثلاً در کنسرتوی ویولن)؛ از این‌رو همواره تأثیرپذیر‌ترین عضو مکتب دوم وین[۷] می‌ماند. در ۱۹۱۱ با هلنه ناهوفسکی[۸] ازدواج کرد. نخستین اثر مهم او، کوآرتت زهی اپوس، تاریخ همین سال را دارد. موسیقی برگ تا ۱۹۲۵ که ووتسِک به‌‌اجرا درآمد، فقط برای گروه کوچکی شناخته‌شده بود. کنسرتوی مجلسی و سوییت تغزلی، که کمی بعد ساخته شدند، حاوی الگوهای قالبی پیچیده، جورچین‌های معماگونۀ عددی، و گریزها و ارجاعاتی به زندگی‌نامۀ شخصی است. برگ از دوستان آلما مالر[۹] بود و مرگ دختر او، مانون[۱۰]، الهام‌بخش آخرین اثر تکمیل‌شده‌اش، کنسرتوی ویولن شد. برگ این کنسرتو را، که «به خاطرۀ یک فرشته[۱۱]» تقدیم شده بود، به‌‌مثابۀ رکویمی[۱۲] برای مانون نوشت؛ بااین‌‌حال در تغزل‌گرایی تلخ و ناگوار این اثر، با نقل‌قول از کُرال بس است[۱۳] اثر باخ، آخرین وصیت خود آهنگ‌ساز نیز دیده می‌شود. اپرای دوم او، لولو، در ۱۹۲۹ آغاز شد اما با مرگ او ناتمام ماند و تا ۱۹۷۹ به‌صو‌رت کامل، روایت سه‌پرده‌ای، به‌‌اجرا درنیامد.