حسین سنجری
حسین سنجرى (۱۲۷4ش- ۱۹ بهمن ۱۳۲۱ش)
| حسین سنجری | |
|---|---|
| زادروز |
۱۲۷4ش |
| درگذشت | ۱۹ بهمن ۱۳۲۱ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | مدرسه‌ی موزیک نظام |
| شغل و تخصص اصلی | موسیقی‌دان و نوازنده‌ی تار |
| سبک | سنتی |
| آثار | آهنگ غم عشق |
| گروه مقاله | موسیقی |
| خویشاوندان سرشناس | حشمت سنجری (پسر) |
موسیقی‌دان و نوازنده‌ی ایرانی تار. در نوجوانی یادگیری موسیقى و نواختن تار را نزد درویش خان شروع کرد. پس از مدتی به کلاس مرتضى خان نىداود رفت و سپس برای تکمیل یادگیری ردیف‌های موسیقی و تکنیک تارنوازی نزد درویش خان برگشت. سنجری نزد دوستان خود که با نت آشنایى داشتند خط نت را فراگرفت، سپس براى تکمیل آن نزد سلیمان خان، افسر دسته‌ی موزیک نظام، رفت و در این مدرسه نواختن پیانو را هم یاد گرفت.
سنجری پس از افتتاح مدرسه‌ی عالى موسیقى (توسط غلامرضا مین‌باشیان)، در آنجا در کنار موسى معروفى، سلیمان خان سپانلو و اساتیدی دیگر به تدریس تار مشغول شد و در ضمن، در اولین ارکستر مدرسه نیز به تمرین و اجرا پرداخت. حسین سنجرى ضمن برخورداری از آموزش‌های علینقی وزیری، در ضبط صفحات آهنگ‌هاى او نیز شرکت کرد. وی ضمن آموزش روح‌انگیز (با نام اصلی بتول عباسی- خواننده) چند آواز به سبک جدید با او اجرا کرد که در کنار عمده‌ی آهنگ‌های وزیری (که بر روی صدای روح‌انگیز ساخته شده) به صورت صفحه درآمده است. او در سال 1320 همکارى خود را با رادیو آغاز کرد و در ارکستر نوین که از ابتکارات علینقى وزیرى بود شرکت نمود و آهنگهایى نیز برای اجرای خوانندگان آن دوران ساخت.
شاخص‌ترین شاگرد سنجرى، پسرش حشمت سنجری است که در ابتدا نزد او به یادگیری موسیقی ایرانی پرداخته. پسر دیگر او، هوشنگ، نیز موسیقی‌دان و نوازنده‌ی موسیقی ایرانی بوده است. حسین سنجرى آهنگ‌هاى زیادی ساخته که معروف‌ترینش «غم عشق» با شعرى از سعدى و صداى غلامحسین بنان است.