فوسکولو، اوگو (۱۷۷۸ـ۱۸۲۷)
فوسکولو، اوگو (۱۷۷۸ـ۱۸۲۷م)(Foscolo, Ugo)
| اوگو فوسکولو Ugo Foscolo | |
|---|---|
| زادروز |
زانت ۱۷۷۸م |
| درگذشت | ۱۸۲۷م |
| ملیت | ایتالیایی |
| تحصیلات و محل تحصیل | در اسپالاتو و ونیز |
| شغل و تخصص اصلی | نویسنده |
| آثار |
رمان: آخرین نامه‌های جاکوپو اورتیس (۱۸۰۲) نامگورها (۱۸۰۷) آژاکس (۱۸۱۱) و ریتچاردا (۱۸۱۲) |
| گروه مقاله | تیاتر |
نویسندۀ ایتالیایی. ونیزی میهن‌پرست پرشور که در کنار فرانسوی‌ها علیه متجاوزان اتریشی جنگید. سرخوردگی او از ناپلئون، الهام‌بخش رمان پُرطرفدارش، آخرین نامه‌های جاکوپو اورتیس[۱] (۱۸۰۲م)، شد. با منظومۀ میهن‌پرستانه‌اش با نامگورها[۲] (۱۸۰۷م)، که در قالب شعر سپید بود، مشهور شد. برخی دیگر از آثار او عبارت‌اند از تراژدی[۳]های سیاسی آژاکس[۴] (۱۸۱۱م) و ریتچاردا[۵] (۱۸۱۲م). فوسکولو در زانت[۶] به‌دنیا آمد و در اسپالاتو[۷] و ونیز تحصیل کرد. از ۱۷۹۶م افسر ارتش جمهوری‌هایی بود که سعی داشتند به ایتالیا وحدت بخشند. از ۱۸۰۴ تا ۱۸۰۶م در ارتش فرانسه خدمت کرد. در ۱۸۰۸م در دانشگاه پاویا[۸] معانی و بیان تدریس می‌کرد. نمایش‌نامۀ آژاکس حاکی از احساسات ضد ناپلئونی او بود؛ بنابراین تا سقوط ناپلئون در ۱۸۱۳م اجازۀ ورود به میلان نیافت. هنگامی که اتریشی‌ها دیگربار در ونیز به‌قدرت رسیدند، فوسکولو به‌سبب میهن‌دوستی به‌ناچار وطن را ترک کرد. او نخست به سوئیس و سپس، در حدود ۱۸۱۶م، به انگلستان رفت و سال‌های آخر زندگیش را به همکاری با نشریات ادبی و تدریس زبان ایتالیایی پرداخت.