معماری خراسانی
معماری خراسانی
براساس یکی از انواع سبک‌شناسی معماری ایرانی، شیوه‌ای که از قرن اول تا ابتدای قرن ۴ق ـ معاصر با خلفای راشدین، امویان، عباسیان، و نیز نخستین سلسله‌های ایرانی، ازجمله طاهریان ـ رواج داشت. مهم‌ترین ویژگی‌های معماری این دوره عبارت‌اند از سادگی بناها، پرهیز از ارتفاع و تجمّل زیاد، استفاده‌از مصالح محلّی، به‌کارگیری الگوهای اولیۀ طرح مساجد، بهره‌وری از تجربیات فنی ایران باستان، بنیاد نهادن شیوه‌هایی برای دست‌‌یافتن به الگوهای سازه‌ای و فضایی‌خاص‌که بعدها تجلّی یافتند. مسجد جامع فَهْرَج در یزد، مسجد تاری‌خانۀ دامغان، و هستۀ اولیۀ مسجد جامع اصفهان، از مهم‌ترین بناهای این شیوه‌اند.