منیژه آرمین
منیژه آرمین (تهران 23 آذر 1324ش- )
| منیژه آرمین | |
|---|---|
| زادروز |
تهران 23 آذر 1324ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | کارشناسی ارشد مشاوره و راهنمایی تحصیلی- دانشگاه تربیت معلم/ کارشناسی مجسمه‌سازی- دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران |
| شغل و تخصص اصلی | سفالگر |
| شغل و تخصص های دیگر | داستان‌نویس |
| آثار | آن روز که عمه خورشید مرد (تهران- 1373)؛ ای کاش گل سرخ نبود (تهران- 1378)؛ بوی خاک (قم- 1377)؛ شب و قلندر (تهران- 1381)؛ شباویز (تهران- 1388)؛ |
| گروه مقاله | ادبیات فارسی |
داستان‌نویس و سفالگر ایرانی. از پدر و مادری آذربایجانی متولد شد. پس از اتمام تحصیلات ابتدایی و متوسطه، در سال 1344 وارد دانشگاه تربیت معلم شد و پس از طی دورۀ یک‌سالۀ معلمی، به استخدام آموزش و پرورش درآمد و هم‌زمان در دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران به تحصیل روانشناسی پرداخت. پس از اخذ مدرک لیسانس روانشناسی، در سال 1349 در دورۀ کارشناسی ارشد مشاوره و راهنمایی تحصیلیِ دانشگاه تربیت معلم تحصیلاتش را ادامه داد و با نوشتن پایان‌نامه‌ای تحت عنوان «جنبه‌های روانشناسی و اجتماعی مثنوی معنوی» این دوره را نیز به پایان رساند. وی پس از این در دانشکدۀ هنرهای زیبای دانشگاه تهران تحصیل کرده و از آن‌جا در رشتۀ مجسمه‌سازی لیسانس گرفته است. عضویت در هیأت مدیرۀ گروه «آبی بیکران هنر»، همکاری با مجلات زن روز، پگاه، ندا، ادبیات داستانی و پیام زن، بازرسی انجمن هنرمندان سفالگر معاصر، عضویت در هیأت علمی انجمن قلم، عضویت در شورای سیاستگذاری دوسالانۀ هشتم سفال، دبیری نمایشگاه ملی بزرگ زنان سفالگر ایران، برگزاری چندین نمایشگاه فردی از آثار تجسمی‌اش و حضور در نمایشگاه‌های گروهی پرشمار و همچنین انتشار چندین کتاب (مجموعه داستان و رمان و پژوهش ادبی) از فعالیت‌های اجرایی، فرهنگی- هنری و ادبی منیژه آرمین است.
منیژه آرمین از سال 1358 با نوشتن داستان کوتاه، کار نویسندگی را در مطبوعات آغاز کرد و پیش از آن مجسمه‌سازی نیز می‌کرد. وی علاوه بر سفرهای تحقیقاتی به مناطق کویری، حاشیۀ خلیج فارس، سیستان و بلوچستان، همدان، کرمانشاه، خوزستان، گیلان و مازندران، به کشورهای انگلستان، فرانسه، کانادا و امریکا نیز سفر کرد. این سفرها در تکوین هنر او، چه آثار نوشتاری و چه تجسمی تاثیر زیادی داشته است. آرمین تاکنون آثار زیادی در هنر سفالگری پدید آورده و در نمایشگاه‌های جمعی و فردی متعددی آنها را به نمایش عموم گذاشته است. سال 1354 برای نخستین بار تندیس‌های سفالینش را در نگارخانۀ مانی در معرض دید عموم گذاشت. سال 1364 در نمایشگاه جمعی سفالگران تالار محراب شرکت کرد. تندیس‌های وی در نمایشگاه گروهی موزۀ هنرهای معاصر (1372) نیز به نمایش درآمد. سال 1373 علاوه بر شرکت در نمایشگاه جمعی سفال موزۀ هنرهای معاصر، یک نمایشگاه انفرادی هم از کارهای سفالش در نگارخانۀ عارف قزوینی برپا کرد. آرمین در کنگرۀ عطار که سال 1374 در نیشابور برگزار شد، با نوشتن مقاله‌ای تحت عنوان «هفت شهر عشق به روایت سفال در نیشابور» شرکت کرد و تندیس‌های خود را هم به نمایش گذاشت. از کارهای او در زمینۀ سفالگری به آثاری با عناوین سیمرغ و سیمرغ، گفتگوی پرندگان، قبل از سفر، تا بی‌نهایت، ققنوس، درخت و پرنده، گلاب‌گیری، بانوی قاجار، حوض و ماهی، زندگی، مادر، پیچک زندگی و حرکت می‌توان اشاره کرد. همچنین وی کتابی را با عنوان کیمیاگران نقش تالیف کرده که زندگینامۀ داستانی هفت نقاش و مجسمه‌ساز مشهور ایرانی، محسن سهیلی، محمود فرشچیان، حسن اسماعیل‌زاده، علی کریمی، جواد حمیدی، عیسی بهادری و علی‌اکبر صنعتی است.
آرمین همچنان که گفته شد کار نویسندگی را از سال 1358 با فعالیت در مطبوعات، با نام مستعار نصیبه در مجلۀ راه زینب آغاز کرد. سپس با نام مستعار سپیدار در مجلۀ زن روز به داستان‌نویسی پرداخت و از آن زمان رمان‌ها و داستان‌های کوتاه چندی را منتشر کرد. وی در داستان‌هایش از تجارب زندگی خویش، خاصه از دوران معلمی‌اش در جنوب شهر تهران، بهرۀ زیادی گرفته است.
برخی از کتاب‌ها (رمان و مجموعه‌داستان)
- سرود اروندرود (تهران- 1368)
- راز لحظه‌ها (تهران- 1372)
- آن روز که عمه خورشید مرد (تهران- 1373)
- ای کاش گل سرخ نبود (تهران- 1378)
- بوی خاک (قم- 1377)
- شب و قلندر (تهران- 1381)
- شباویز (تهران- 1388)
- گیله بانو (تهران- 1389)
- حقیقت عشق: راز سرگشتگی هفت عاشق (تهران- 1390)
- شانزده سال (تهران- 1395)