میرزا یحیی مدرس بیدآبادی

میرزا یحیی مدرس بیدآبادی (کربلا 1254 - اصفهان 1349ق)

(با نام کامل: میرزا یحیی مدرس بید آبادی اصفهانی، متخلص به یحیی و معروف به میرزا یحیی مدرس اصفهانی و نیز کاشی پز) از ادباء، فضلاء، شعراء و مدرسان اواخر دوران قاجار، فرزند میرزا محمد اسماعیل (فوت: 1310ق) و از نوادگان ملا محمد باقر محقق سبزوارى. پدرش استاد اسماعیل کاشی پز اصفهانی، از اساتید کاشی کاری بود و قسمتی از تزئینات کاشی کاری مسجد سید اصفهان در ۱۲۵۶ش (۱۲۹۴ق) و تزئینات سردر مسجد جامع چالشتر مربوط به دورۀ قاجار از آثار اوست.

میرزا یحیی در کربلا متولد شد و در 16 سالگی به همراه خانواده به اصفهان رفت و در مدرسۀ میرزا حسین به تحصیل پرداخت. تا 16 سالگى در عتبات عالیات علوم مقدماتی را نزد شیخ محمد باقر واثق همدانی و فقه و اصول را از محضر شیخ انصاری فرا گرفت. از جمله اساتیدش در اصفهان بودند: حاج محمد باقر نجفی اصفهانی، آقا میرزا محمد هاشم چهارسوقی و آخوند محمد کاشی. در علوم غریبه هم تسلط کاملی داشت و استادش در این خصوص، حاج ملا هادى سدهى بود.

او سال ها در اصفهان حوزۀ درسی داشت و به تدریس ریاضیات، هیئت و نجوم مشغول بود. دیوان اشعاری حدود شش هزار بیت داشت که مشتمل بود بر مدیحه سرایی، ادبیات و اشعار آیینی که در 1365ق (1325ش) در تهران چاپ سنگی شد. میرزا یحیی به فارسی و عربی شعر می‌گفت و مداحان و مرثیه سرایان به خانه اش می رفتند و اشعار و سرودهایش، به خصوص مراثی او را می شنیدند و یادداشت می کردند و آن ها را در مجالس روضه و احیا به کار می بردند. کتاب مراة المنصف او (در شرح حال حاج میرزا محمد رضا کلباسی، مؤلف کتاب «انیس ­اللیل») در 1343ق (1303ش) چاپ شد.

میرزا یحیی مدرس بیدآبادی در 5 ذیقعده 1349ق (4 فروردین 1310ش) در 95 سالگی در اصفهان درگذشت و در تخت پولاد، در تکیه میرزا رفیعا نائینی به خاک سپرده شد.