نینگ بو
نینْگْ‌بو (Ningbo)
(یا: نینگ‌پو[۱]؛ نام سابق: نینگشین[۲]) بندر و شهر ساحلی آزاد در استان ججیانگ[۳]، در شرق چین، به فاصلۀ ۲۵کیلومتری مصب[۴] رود یونگ[۵]، با ۱,۱۳۱,۵۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۴). صنایع آن عبارت‌اند از ماهیگیری، کشتی‌سازی، پالایش نفت، تولید مواد پتروشیمی، تجهیزات فنّاوری پیشرفته، و صنایع دستی سنتی. در دوران سلسلۀ تانگ[۶] (۶۱۸ـ۹۰۷م) مرکز تجارت خارجی، و در ۱۸۱۲ از نخستین بندرهای پیمانی[۷] چین بود. نینگ‌بو که صنایع دستی آن مانند ابریشم، وسایل چوبی لاک و الکلی شده، و لوازم خانگی شهرت دارد، نقطۀ توزیع کالا برای شانگهای محسوب می‌شود و به بندر مهم صیادی تبدیل شده است. صنایع جدید آن شامل پالایش نفت، علوم مهندسی، و تولید پارچه، مواد پتروشیمی، و موتورهای گازوئیلی است. بازرگانان پرتغالی از ۱۵۲۲ تا ۱۵۴۵ در این شهر سکونت گزیدند و آن را لیامپو[۸] نامیدند. در ۱۸۴۲، با امضای پیمان نانجینگ[۹]، به روی تجارت خارجی باز شد، اما با توسعۀ شانگهای از اهمیت آن کاسته شد. از ۱۹۱۱ تا ۱۹۴۹، نینگشین نامیده می‌شد.