واروژ کاراپتیان
واروژ کاراپتیان (اصفهان 1317ش- )
| واروژ کاراپتیان | |
|---|---|
| زادروز |
اصفهان 1317ش |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | آهنگ‌ساز، صدابردار و صداگذار سینما |
| آثار | کندو (فریدون گله- 1354)، شب آفتابی (سیروس الوند- 1356)، دایره‌ی مینا (داریوش مهرجویی- 1356)، لبه‌ی تیغ (کامران قدکچیان- 1357) و پرواز در قفس (حبیب کاوش- 1357) |
| گروه مقاله | سینما |
آهنگ‌ساز، صدابردار و صداگذار ایرانی سینما. خانواده‌ی او از ارامنه‌‌‌ای بوده‌‌‌اند که به اصفهان مهاجرت کرده‌‌‌اند. کاراپتیان پس از گذراندن تحصیلات ابتدایی و دبیرستان، در سال 1335 به تهران آمد و در استودیو ایران فیلم، زیر نظر روبیک منصوری به یادگیری صدابرداری مشغول شد. او از سال ۱۳۳۸ در این استودیو مشغول کار شده است. کاراپتیان بعدتر به استودیو عصر طلایی رفت و مدتی هم مدیر فنی استودیو شاهین فیلم بود. او در سال ۱۳۵۰ با همکاری آرکادی بوغوسیان و روبیک منصوری، استودیو فیلمکار را بنیان نهاد. کاراپتیان در سال 1372 به آلمان مهاجرت کرده است.
او در مجموع، ساخت موسیقی یا صدابرداری و میکس بیشتر از 60 فیلم ایرانی را انجام داده و شروع فعالیت‌های سینمایی‌‌‌اش با فیلم تپه‌ی عشق (ساموئل خاچیکیان- 1338) بوده.
گزیده‌ی فیلم‌‌‌شناسی: ببر رینگ (رضا بیگ ایمان‌‌‌وردی- ۱۳۴۳)، جهنم زیر پای من (رضا صفایی- ۱۳۴۳)، پاسداران دریا (رضا صفایی- ۱۳۴۴)، داغ ننگ (ایرج قادری و احمد شاملو- ۱۳۴۴)، لیلاج (ایرج قادری- ۱۳۴۵)، سکه‌ی دورو (خسرو پرویزی- 1347)، شب فرشتگان (فریدون گله- 1347)، قصه‌ی شب یلدا (ساموئل خاچیکیان- 1349)، شیادان (محمد متوسلانی- 1350)، درخت‌ها ایستاده می‌میرند (امیر شروان- 1350)، خیلی هم ممنون (منوچهر نوذری- 1351)، بلوچ (مسعود کیمیایی- 1351)، پستچی (داریوش مهرجویی- ۱۳۵۱)، صادق کرده (ناصر تقوایی- 1351)، همسفر (مسعود اسداللهی- ۱۳۵۴)، کندو (فریدون گله- 1354)، شب آفتابی (سیروس الوند- 1356)، دایره‌ی مینا (داریوش مهرجویی- 1356)، لبه‌ی تیغ (کامران قدکچیان- 1357) و پرواز در قفس (حبیب کاوش- 1357).