استارک، فریا (۱۸۹۳ـ۱۹۹۳): تفاوت میان نسخه‌ها

}}<p>جهانگرد، کوهنورد و نویسندۀ انگلیسی. او که اغلب به تنهایی در سرزمین‌های خطرناک، سیر و سفر می‌کرد مشاهدات خود را در [[خاورمیانه]] در چند کتاب، ازجمله ''درۀ حشاشین'' (۱۹۳۴)، ''دروازه‌های جنوبی عربستان'' (۱۹۳۶)، و ''زمستانی در عربستان'' (۱۹۴۰)، نوشته است. استارک در [[پاریس، شهر|پاریس]] متولد شد و در [[انگلستان]]، و [[ایتالیا]]، پرورش یافت. به زبان‌های ایتالیایی، فرانسوی، آلمانی و عربی و فارسی آشنا بود و مدتی در [[دانشگاه لندن]] تحصیل کرد. استارک در اواخر ۱۹۲۷، نخستین‌بار راهی خاورمیانه شد و در [[لبنان]] اقامت گزید و از طریق ناحیه جبل دروز به [[دمشق]] و سپس به [[بیت المقدس|بیت‌المقدس]] و [[قاهره]] رفت. دو سال بعد که در [[بغداد]] بود، به تنهایی رهسپار [[لرستان]] در ایران شد و به کوهستان‌های [[مازندران]] رفت؛ جایی که براثر بیماری‌های [[مالاریا]] و [[اسهال]] در آستانه مرگ قرار گرفت. او در ۱۹۳۵ و ۱۹۳۶ به [[عربستان سعودی|عربستان]] رفت. بار دیگر بیماری او را از پا درآورد و با هواپیمای نیروی هوایی سلطنتی نجات یافت. دومین سفر سیاحتی را به عربستان پس از بهبود آغاز کرد. در [[جنگ جهانی دوم]] ابتدا پرستاری در جبهه [[ایتالیا]] بود و سپس در خاورمیانه به کارهای تبلیغاتی پرداخت. در ۱۹۴۳ به ایتالیا بازگشت و در سفارت بریتانیا به‌کار مشغول شد. استارک که به تاریخ و باستان‌شناسی در آسیای صغیر علاقه‌مند شده بود، پس از فراگیری زبان در مناطق دورافتاده [[ترکیه]] به اکتشاف پرداخت و کتاب‌های ''ایونی: یک کاوش'' (۱۹۵۴)، و ''ساحل لوکیایی'' (۱۹۵۶) را نوشت. در دهه‌های ۱۹۷۰و ۱۹۸۰ به [[افغانستان]]، نپال و بار دیگر [[عراق]] سفر کرد و با قایق [[فرات|رود فرات]] را پیمود. از آثار اوست: نخستین جلد زندگی‌نامه‌اش، با عنوان ''سرآغاز مسافر''، که نوشتن آن را پس از [[جنگ جهانی دوم]] آغاز و در ۱۹۵۰ منتشر کرد؛ ''فراسوی فرات'' (۱۹۵۱)، ''کرانه کندر'' (۱۹۵۳)، ''گردوخاک در پنجۀ شیر'' (۱۹۶۱). آخرین کتاب او، ''رودخانه‌های زمان''، در ۱۹۸۲ منتشر شد.</p>