اشتال، گئورگ: تفاوت میان نسخه‌ها

}}شیمی‌دان آلمانی. این نظریه را مطرح کرد که سوختن مواد به علت وجود مادۀ قابل احتراقی با نام فلوژیستون<ref>phlogiston  

</ref> است. مواد غنی از فلوژیستون، نظیر چوب، اغلب کاملاً می‌سوزند. فلزات، که فلوژیستون کمتری دارند، خوب نمی‌سوزند. شیمی‌دان‌های قرن ۱۸ به ارزیایی نظریات اشتال پرداختند تا آن‌که آنتوان لاوازیه<ref>Antoine Lavoisier</ref> نظرات او را رد کرد. اشتال در امیرنشین آنسباخ<ref>Ansbach </ref> زاده شد و علم طب را در [[ینا]]<ref>Jena </ref> آموخت. در ۱۶۸۷، پزشک دوک ساکس وایمار<ref>Saxe-Weimar </ref> شد. از ۱۶۹۶ تا ۱۷۱۶، استاد پزشکی هاله<ref>Halle </ref> بود و شیمی نیز تدریس می‌کرد. از ۱۷۱۶، پزشک فردریک اول، پادشاه پروس<ref>Prussia </ref>، بود. نظریۀ فلوژیستون نخستین تلاش برای توضیح مستدل احتراق بود؛ همان که ما آن را با نام اکسایش<ref>oxidation </ref> می‌شناسیم. تردید دربارۀ این نظریه زمانی آغاز شد که شیمی‌دان‌ها وزن محصولات این واکنش‌ها را اندازه‌گیری کردند: مواد با جدا شدن فلوژیستون بایستی سبک‌تر می‌شدند، در حالی که چنین نبود. اشتال این امر را به این صورت توجیه کرد که فلوژیستون بدون وزن است و حتی وزن منفی<ref>negative weight

[[Category:شیمی و بیوشیمی]]  

[[Category:(شیمی و بیوشیمی)اشخاص و آثار]]