ابوطیب طاهر بن عبدالله طبری: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
ابوطیب طاهر بن عبدالله طبری (آمل 3۴8- بغداد ۴۵0ق) | {{جعبه زندگینامه | ||
|عنوان =ابوطیب طاهر بن عبدالله طبری | |||
|نام = | |||
|نام دیگر= | |||
|نام اصلی= | |||
|نام مستعار= | |||
|لقب= | |||
|زادروز=آمل 348ق | |||
|تاریخ مرگ=بغداد ۴۵0ق | |||
|دوره زندگی= | |||
|ملیت=ایرانی | |||
|محل زندگی= | |||
|تحصیلات و محل تحصیل= | |||
| شغل و تخصص اصلی =فقیه | |||
|شغل و تخصص های دیگر=قاضی | |||
|سبک = | |||
|مکتب = | |||
|سمت = | |||
|جوایز و افتخارات = | |||
|آثار = | |||
|خویشاوندان سرشناس = | |||
|گروه مقاله =دین اسلام | |||
|دوره = | |||
|فعالیت های مهم = | |||
|رشته = | |||
|پست تخصصی = | |||
|باشگاه = | |||
}}ابوطیب طاهر بن عبدالله طبری (آمل 3۴8- بغداد ۴۵0ق) | |||
(ابوطیب طاهر بن عبدالله بن طاهر، معروف به ابوطیب طبری) فقیه اصولی و قاضی ایرانی. در زادگاهش دانش آموخت و از ابوعلی زجاجی فقه را فراگرفت. از استادان دیگر وی ابوسعد اسماعیلی فرزند ابوبکر، ابوالقاسم ابنکج و ابواحمد غطریفی بودند. در نیشابور چهار سال از ابوالحسن ماسرجسی و در اسفراین از [[ابواسحاق اسفراینی، ابراهیم (ح ۳۳۷ ـ نیشابور ۴۱۸ق)|ابواسحاق اسفراینی]] اصول فقه را آموخت. پس از آن به بغداد رفت و در مجلس درس عالمانی چون [[دارقطنی، ابوالحسن علی (۳۰۶ـ بغداد ۳۸۵ق)|دارقطنی]]، ابوحامد اسفراینی، علی بن عمر سکری، ابن عرفه و [[ابن طرارا|ابوالفرج معافی بن زکریا ابن طرارا]] حضور یافت. سپس در بغداد به تدریس روی آورد. [[ابواسحاق شیرازی، ابراهیم (فیروزآباد ۳۹۳ـ بغداد ۴۷۶ق)|ابواسحاق شیرازی]]، [[خطیب بغدادی، احمد بن علی (بغداد ۳۹۲ـ۴۶۳ق)|خطیب بغدادی]]، ابوعبدالله قزوینی، یعقوب بن سلمان خازن شافعی و ابوالولید باجی از شاگردان طبری بودند. او در رواج مذهب شافعی در عراق نقش مؤثر داشت و با پیروان مذاهب دیگر ازجمله حنفیان چون ابوالحسن طالقانی، قاضی بلخ و ابوالحسن قدوری به مناظره میپرداخت؛ به همین سبب به شیخ عمید و یا شیخ عراق آوازه یافت. ابواسحاق شیرازی و دیگر علمای شافعی عراق هرگاه نام قاضی را بر زبان میآوردند مقصودشان قاضی ابوطیب طبری بود. او در فقه چندان آوازه یافت که گاه | (ابوطیب طاهر بن عبدالله بن طاهر، معروف به ابوطیب طبری) فقیه اصولی و قاضی ایرانی. در زادگاهش دانش آموخت و از ابوعلی زجاجی فقه را فراگرفت. از استادان دیگر وی ابوسعد اسماعیلی فرزند ابوبکر، ابوالقاسم ابنکج و ابواحمد غطریفی بودند. در نیشابور چهار سال از ابوالحسن ماسرجسی و در اسفراین از [[ابواسحاق اسفراینی، ابراهیم (ح ۳۳۷ ـ نیشابور ۴۱۸ق)|ابواسحاق اسفراینی]] اصول فقه را آموخت. پس از آن به بغداد رفت و در مجلس درس عالمانی چون [[دارقطنی، ابوالحسن علی (۳۰۶ـ بغداد ۳۸۵ق)|دارقطنی]]، ابوحامد اسفراینی، علی بن عمر سکری، ابن عرفه و [[ابن طرارا|ابوالفرج معافی بن زکریا ابن طرارا]] حضور یافت. سپس در بغداد به تدریس روی آورد. [[ابواسحاق شیرازی، ابراهیم (فیروزآباد ۳۹۳ـ بغداد ۴۷۶ق)|ابواسحاق شیرازی]]، [[خطیب بغدادی، احمد بن علی (بغداد ۳۹۲ـ۴۶۳ق)|خطیب بغدادی]]، ابوعبدالله قزوینی، یعقوب بن سلمان خازن شافعی و ابوالولید باجی از شاگردان طبری بودند. او در رواج [[شافعیه|مذهب شافعی]] در عراق نقش مؤثر داشت و با پیروان مذاهب دیگر ازجمله [[حنفی، مذهب|حنفیان]] (چون ابوالحسن طالقانی، قاضی بلخ و ابوالحسن قدوری) به مناظره میپرداخت؛ به همین سبب به شیخ عمید و یا شیخ عراق آوازه یافت. ابواسحاق شیرازی و دیگر علمای شافعی عراق هرگاه نام قاضی را بر زبان میآوردند مقصودشان قاضی ابوطیب طبری بود. او در فقه چندان آوازه یافت که گاه وی را از ابوحامد اسفراینی برتر میدانستند. ابوطیب پس از درگذشت ابوعبدالله صیمری حنفی ( - ۴0۵ق) در بغداد و در محلۀ کرخ ریاست قضا را به عهده گرفت و تا پایان زندگیاش با سلامت کامل به قضاوت و افتا سرگرم بود. افزون بر مسند قضاوت، تولیت دیوان رسایل را نیز عهدهدار بود. | ||
ابوطیب طبری در ادب نیز دستی داشت و مناظرات شعری وی با [[ابوالعلای معری، احمد (۳۶۳ـ۴۴۹ق)|ابوالعلای معری]] و نیز اشعار دیگری از او به جای مانده است. او فتوا داد که [[جلال الدوله دیلمی، ابوطاهر ( ـ۴۳۵ق)|جلالالدوله دیلمی]] میتواند برای خود لقب شاهنشاه برگزیند. ابوزكريا محيی‌الدين يحيى بن شرف النووی در کتاب ''مجموع شرحالمهذب'' نظرات طبری را دربارۀ مباحث فقهی و قضا آورده است. چون درگذشت، پیکرش را در جانب غربی بغداد کنار آرامگاه [[حنبل، احمد|احمد بن حنبل]] در بابالحرب به خاک سپردند. ابومحمد | ابوطیب طبری در ادب نیز دستی داشت و مناظرات شعری وی با [[ابوالعلای معری، احمد (۳۶۳ـ۴۴۹ق)|ابوالعلای معری]] و نیز اشعار دیگری از او به جای مانده است. او فتوا داد که [[جلال الدوله دیلمی، ابوطاهر ( ـ۴۳۵ق)|جلالالدوله دیلمی]] میتواند برای خود لقب شاهنشاه برگزیند. ابوزكريا محيی‌الدين يحيى بن شرف النووی در کتاب ''مجموع شرحالمهذب'' نظرات طبری را دربارۀ مباحث فقهی و قضا آورده است. چون درگذشت، پیکرش را در جانب غربی بغداد کنار آرامگاه [[حنبل، احمد|احمد بن حنبل]] در بابالحرب به خاک سپردند. ابومحمد دوغ‌آبادی اشعاری در سوگ او سروده است. | ||