آدناوئر، کنراد (۱۸۷۶ـ۱۹۶۷م): تفاوت میان نسخه‌ها

آدناوئر، کنراد (۱۸۷۶ـ۱۹۶۷م) (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۷ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۹:۱۲

۲۵۳ بایت اضافه‌شده ، ۱ سال پیش

بدون خلاصۀ ویرایش

دیداریویکی‌متن

Mohammadi2

سرویراستار، ویراستار

۳۷٬۶۲۰

ویرایش

@@ خط ۲۷: / خط ۲۷: @@
 |پست تخصصی =
 |باشگاه =
-}}آدِناوئِر، کُنراد (۱۸۷۶ـ۱۹۶۷)(Adenauer, Konrad)<br/> [[File:10061100.jpg|thumb|آدِناوئِر، کُنراد]] سیاستمدار دموکرات مسیحی آلمان و صدراعظم آلمان ‌غربی<ref>West Germany</ref>&nbsp;(۱۹۴۹ـ۱۹۶۳). پس از جنگ جهانی دوم با همکاری شارل دوگل<ref>Charles de Gaulle</ref>، رئیس‌جمهور فرانسه میان آلمان و فرانسه آشتی برقرار کرد و از هرگونه اقدامی برای تقویت بلوک غرب در اروپا به‌شدت حمایت کرد. از ۱۹۱۷ شهردار زادگاه خود، کلن<ref>Cologne</ref>، بود تا این‌که در ۱۹۳۳ به‌سبب مخالفت با حکومت نازی به‌دستور هیتلر زندانی شد. او پس از جنگ، رهبر اتحادیۀ دموکرات مسیحی (سی دی یو)<ref>Christian Democratic Union (CDU)</ref>&nbsp;شد و ضمن تصدی وزارت امورخارجه به مقام صدراعظمی رسید. در ۱۹۵۳ مجدداً به صدراعظمی انتخاب شد و تا ۱۹۵۵ وزیر امورخارجه باقی ماند. دیدار او از مسکو در ۱۹۵۵ به برقراری روابط سیاسی میان آلمان غربی و شوروی منجر شد و هزاران زندانی آلمانی که هنوز در شوروی نگهداری می‌شدند به کشور خود بازگشتند. او پشتیبان پروپاقرص مشارکت آلمان غربی در دفاع از اروپای غربی بود. درنتیجه، کشورش به ناتو<ref>NATO</ref>&nbsp;(سازمان پیمان آتلانتیک شمالی) و اتحادیۀ غرب پیوست. آدناوئر از ۱۹۵۸ کوشید تا کشورش را به قدرت حاکم در جامعۀ اقتصادی اروپا<ref>European Economic Community</ref>&nbsp;تبدیل کند. آدناوئر پس از بازگشت دوگل به قدرت در فرانسه تلاش کرد تا به کمک او روابط نزدیک‌تری میان دو کشور برقرار کند و این تلاش‌ها در ژانویۀ ۱۹۶۳ به امضای پیمان آشتی در پاریس منجر شد. در اکتبر ۱۹۶۲ پنج نفر از اعضای شورای سردبیری هفته‌نامۀ خبر یاشپیگل&nbsp;درپی اتهامات دولت آدناوئر در حملۀ پلیس فدرال دستگیر و به‌چاپ اطلاعات سِرّی نظامی متهم شدند. اقدام دولت علیه این روزنامه با قانون شکنی‌های بسیار همراه بود و در ماه بعد به استعفای پنج تن از هیئت وزرا منجر شد. در برخی محافل از آدناوئر به‌سبب پذیرش این مسئله که آلمان شریک کوچک‌تر فرانسه در اروپا شود، انتقاد کردند. اقتدارگرایی آدناوئر در مسائل داخلی، و نیز حوادثی چون قضیۀ هفته‌نامۀ ''اشپیگل''، و کلاً روابط سردش با ''ویلی برانت''<ref>Willy Brandt</ref>، شهردار برلین غربی، وجهۀ او و حزبش را لکه‌دار کرد. آدناوئر در اکتبر ۱۹۶۳ از مقام صدراعظمی کناره‌گیری کرد و لودویگ ارهارد<ref>Ludwig Erhard</ref>&nbsp;جانشین او شد، اما تا ۱۹۶۶ رهبری اتحادیۀ دموکرات مسیحی را کماکان به‌عهده داشت.
+}}آدِناوئِر، کُنراد (۱۸۷۶ـ۱۹۶۷م)(Adenauer, Konrad)<br/> [[File:10061100.jpg|thumb|آدِناوئِر، کُنراد]] سیاستمدار دموکرات مسیحی آلمان و [[صدراعظم]] [[آلمان]] غربی<ref>West Germany</ref> (۱۹۴۹ـ۱۹۶۳م). پس از [[جنگ جهانی دوم]] با همکاری [[دوگل، شارل (۱۸۹۰ـ۱۹۷۰)|شارل دوگل]]<ref>Charles de Gaulle</ref>، رئیس‌جمهور [[فرانسه]] میان آلمان و فرانسه آشتی برقرار کرد و از هرگونه اقدامی برای تقویت بلوک غرب در اروپا به‌شدت حمایت کرد. از ۱۹۱۷م شهردار زادگاه خود، [[کلن]]<ref>Cologne</ref>، بود تا این‌که در ۱۹۳۳م به‌سبب مخالفت با حکومت نازی به دستور [[هیتلر، آدولف (۱۸۸۹ـ۱۹۴۵)|هیتلر]] زندانی شد. او پس از جنگ، رهبر اتحادیۀ دموکرات مسیحی (سی دی یو)<ref>Christian Democratic Union (CDU)</ref> شد و ضمن تصدی وزارت امورخارجه به مقام صدراعظمی رسید. در ۱۹۵۳م مجدداً به صدراعظمی انتخاب شد و تا ۱۹۵۵م وزیر امورخارجه باقی ماند. دیدار او از [[مسکو، شهر|مسکو]] در ۱۹۵۵م به برقراری روابط سیاسی میان آلمان غربی و [[اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی|شوروی]] منجر شد و هزاران زندانی آلمانی که هنوز در شوروی نگهداری می‌شدند به کشور خود بازگشتند. او پشتیبان پروپا قرص مشارکت آلمان غربی در دفاع از اروپای غربی بود. درنتیجه، کشورش به [[ناتو]]<ref>NATO</ref> (سازمان پیمان آتلانتیک شمالی) و اتحادیۀ غرب پیوست. آدناوئر از ۱۹۵۸م کوشید تا کشورش را به قدرت حاکم در جامعۀ اقتصادی اروپا<ref>European Economic Community</ref> تبدیل کند. آدناوئر پس از بازگشت دوگل به قدرت در فرانسه تلاش کرد تا به کمک او روابط نزدیک‌تری میان دو کشور برقرار کند و این تلاش‌ها در ژانویۀ ۱۹۶۳م به امضای پیمان آشتی در [[پاریس، شهر|پاریس]] منجر شد. در اکتبر ۱۹۶۲ پنج نفر از اعضای شورای سردبیری هفته‌نامۀ خبر یاشپیگل درپی اتهامات دولت آدناوئر در حملۀ پلیس فدرال دستگیر و به چاپ اطلاعات سِرّی نظامی متهم شدند. اقدام دولت علیه این روزنامه با قانون شکنی‌های بسیار همراه بود و در ماه بعد به استعفای پنج تن از هیئت وزرا منجر شد. در برخی محافل از آدناوئر به سبب پذیرش این مسئله که آلمان شریک کوچک‌تر فرانسه در اروپا شود، انتقاد کردند. اقتدارگرایی آدناوئر در مسائل داخلی، و نیز حوادثی چون قضیۀ هفته‌نامۀ ''اشپیگل''، و کلاً روابط سردش با [[برانت، ویلی (۱۹۱۳ـ۱۹۹۲)|ویلی برانت]]<ref>Willy Brandt</ref>، شهردار [[برلین]] غربی، وجهۀ او و حزبش را لکه‌دار کرد. آدناوئر در اکتبر ۱۹۶۳م از مقام صدراعظمی کناره‌گیری کرد و لودویگ ارهارد<ref>Ludwig Erhard</ref> جانشین او شد، اما تا ۱۹۶۶ رهبری اتحادیۀ دموکرات مسیحی را کماکان به‌عهده داشت.
 &nbsp;