رضوی سروستانی، سیدنورالدین (شیراز ۱۳۱۲ـ تهران ۱۳۷۹ش): تفاوت میان نسخه‌ها

}}<p>خوانندۀ ایرانی و مدرس ردیف آوازی ایران. خواندن را از جوانی در محافل هنری [[شیراز، شهر|شیراز]] شروع کرد و پس از مهاجرت به تهران، و آشنایی با [[عبادی، احمد (تهران ۱۲۸۵ـ۱۳۷۱ش)|احمد عبادی]]؛ نوازندۀ سه‌تار، [[ورزنده، رضا (۱۳۰۵ش ـ تهران ۱۳۵۵ش)|رضا ورزنده]]؛ نوازندۀ سنتور؛ و [[محجوبی، مرتضی (تهران ۱۲۷۹ـ همان جا ۱۳۴۴ش)|مرتضی محجوبی]]؛ نوازندۀ پیانو، به محافل هنری تهران راه یافت. در یکی از این نشست‌ها، با [[برومند، نورعلی (تهران ۱۲۸۴ـ۱۳۵۵ش)|نورعلی‌خان برومند]]؛ استاد ردیف‌شناس، مدرس و نوازنده؛ آشنا شد و زیر نظر او تعلیم دید و پس از آن در مرکز حفظ و اشاعۀ موسیقی، به دستور برومند، هنرجویان جوان در رشتۀ آواز را راهنمایی می‌کرد. رضوی سروستانی با انگیزۀ دستیابی به‌شیوۀ آوازی استادان آواز ایران، با شاخص [[طاهرزاده، حسین (اصفهان ۱۲۶۱ـ تهران ۱۳۳۴ش)|سید حسین طاهرزاده]]، روی ردیفی متمرکز شد که استادش، نورعلی برومند، تدریس می‌کرد. در کنار آن، با گروه مرکز حفظ و اشاعه در تهران و شیراز و [[پاریس، شهر|پاریس]] اجراهایی داشت که در بیشتر برنامه‌ها، رضا شفیعیان، نوازندۀ سنتور، با او همکاری می‌کرد. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی بیشتر به تدریس پرداخت و در کنار آن، در شوراهای تخصصی موسیقی در مرکز موسیقی ایران، وابسته به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، و نیز در برنامه‌های تلویزیونی موسوم به ''تماشاگه راز''، شامل شعر و موسیقی آوازی، شرکت می‌کرد. از رضوی سروستانی، گذشته از اجراهای گروهی در سال‌های پیش از ۱۳۵۷، تعدادی نوار خصوصی و یک دوره اجرای ردیف آوازی ایران، به روایت طاهرزاده و برومند، و با همراهی تار [[طلایی، داریوش (دماوند ۱۳۳۱ش )|داریوش طلایی]]، ضبط شده است. صدای رضوی گرم و بَم بود و در به‌کار بردن اَدَوات تحریر، انتخاب شعر و جمله‌بندی، طبق تعالیم استادش عمل می‌کرد. او در اجراهای خود به الگوهای آموزشی ردیف آوازی گرایش داشت.</p>