باخ، کارل فیلیپ امانوئل: تفاوت میان نسخه‌ها

آهنگ‌ساز آلمانی‌. فرزند سوّم‌ [[باخ، یوهان سباستیان (۱۶۸۵ـ۱۷۵۰)|یوهان‌ سباستیان‌ باخ‌]]<ref>Johann Sebastian Bach</ref> بود. سبک‌ «هوموفونیک‌<ref>homophonic </ref>» تازه‌ای‌ را ارائه‌ کرد، که‌ دنبال‌کردن آن‌ راحت و ساده‌ بود، و بر [[موتسارت، ولفگانگ آمادیوس (۱۷۵۶ـ۱۷۹۱)|موتسارت‌]]، [[هایدن، یوزف (۱۷۳۲ـ۱۸۰۹)|هایدن]]<ref>Haydn </ref>، و [[بتهوون، لودویگ وان (۱۷۷۰ـ۱۸۲۷)|بتهوون‌]] تأثیر گذاشت‌. در سال‌های‌ ۱۷۴۰ـ۱۷۶۷ در دربار [[فردریک کبیر (۱۷۱۲ـ۱۷۸۶)|فردریک کبیر]]<ref>Frederick the Great</ref> خدمت‌ می‌کرد، اما در ۱۷۶۸ از آن‌جا رفت‌ و استاد موسیقی‌ کلیسایی<ref>church music</ref> در هامبورگ‌ شد. بیش‌ از ۲۰۰ قطعه‌ برای‌ سازهای‌ کلاویه‌دار نوشت‌، و راهنمای‌ نواختن‌ [[پیانو]] منتشر کرد. از راه‌ موسیقی‌ و اجراهای‌ کنسرتی‌ خود به‌ پایه‌گذاری‌ نقش‌ تک‌نوازی‌ اصلی‌ برای‌ پیانو در موسیقی‌ غربی‌ یاری‌ رساند. در مدرسۀ‌ سن‌ توماس<ref>St Thomas’s School</ref>، [[لایپزیگ]]<ref>Leipzig </ref>، و دانشگاه‌های‌آن شهر‌ (۱۷۳۱ـ۱۷۳۴) و [[فرانکفورتـ آن ـ در ـ اودر|فرانکفورت‌ آن‌ دِر اُدِر]]<ref>Frankfurt an der Oder</ref> (۱۷۳۴ـ۱۷۳۸) تحصیل‌ کرد. در دانشگاه‌ اخیر حقوق خواند. مدعی بود که‌ موسیقی‌ را یکسره‌ از پدرش‌ فراگرفته است‌. از ۱۷۳۸ با خاندان‌ ولیعهد پروس<ref>Prussia </ref> ارتباط‌ یافت‌ و در ۱۷۴۰، با به‌تخت‌ نشستن‌ این‌ شاهزاده‌ با عنوان‌ شاه‌ [[فردریک دوم (۱۱۹۴ـ۱۲۵۰م)|فردریک‌ دوم‌]]، در مقام نوازندۀ‌ [[هارپسیکورد]]<ref>harpsichord </ref> در [[برلین|برلین‌]] و [[پوتسدام]]<ref>Potsdam </ref> به‌استخدام‌ دربار درآمد. در ۱۷۴۴ با یوهانا ماریا دانه‌مان<ref>Johanna Maria Dannemann </ref> ازدواج‌ کرد. مهم‌ترین‌ آثار او در آن‌ زمان‌ قطعه‌های‌ ساز کلاویه‌دار بود، که‌ در پیشبرد سبکی‌ با هوموفونیک‌ بیشتر و روندهای‌ فرمی‌ جدید، نقش‌ زیادی‌ داشتند. رسالۀ‌ او دربارۀ‌ نواختن‌ ساز کلاویه‌دار (''جُستاری در هنر حقیقی نوازندگی پیانو<ref>Versuch über die wahre Art das Clavier zu spielen</ref>'' در ۱۷۵۳ و ۱۷۶۲)، راهنمایی‌ ارزشمند برای‌ تمرین‌ و نوازندگی‌ معاصر است. در ۱۷۶۸ در مقام سرپرست‌ موسیقی‌ شهرداری‌ در پنج کلیسای‌ اصلی‌ شهر به‌ هامبورگ‌ نقل‌مکان‌ کرد. دکتر چارلز برنی‌<ref>Charles Burney</ref> مورّخ‌ موسیقی‌، در ۱۷۷۲ به دیدار او رفت، و به استعداد درخشانش در بداهه‌نوازی‌<ref>improvising </ref> پی برد. باخ‌ در هامبورگ‌ فضای‌ بیشتری‌ برای کار داشت‌، و کنسرت‌های‌ زیادی‌ را با موفقیت‌ تمام‌ رهبری‌ ‌کرد، و بیشتر آثار خود، از قبیل اوراتوریوهایش را برای‌ گروه‌های‌ بزرگ‌ اجرایی‌ در آن‌جا نوشت‌. ازجمله‌ آثار اوست: اوراتوریو ''بنی‌اسرائیل در صحرا<ref>Die Israeliten in der Wüste </ref>'' (۱۷۶۹)، ''رستاخیز و عروج‌ عیسی<ref>Die Auferstehung und Himmelfahrt Jesus </ref>'' (۱۷۸۰). موسیقی‌ کلیسایی''‌'' ''ماگنیفیکات<ref>Magnificat </ref>'' (۱۷۴۹)، ''سانکتوس<ref>Heilig/Sanctus</ref>'' برای‌ ۲ کُر، پاسیون‌ها، و آثار کلیسایی‌ دیگر.