سلطانیه، شهرستان: تفاوت میان نسخه‌ها

واقع در مناطق شمال غربی [[ایران]] و شرق مرکزی [[زنجان، استان|استان زنجان]]، با مرکزیت اداری [[سلطانیه، شهر|شهر سلطانیه]]. براساس مصوبۀ هیأت وزیران در جلسۀ مورخ 29 خرداد 1392ش ضمن تغییر و اصلاحاتی در بخش سلطانیه و انتزاع آن از [[ابهر، شهرستان|شهرستان ابهر]] ایجاد شده است. اگرچه سابقۀ سکونت در این منطقه به هزاره‌های پیش از میلاد می‌رسد، اما دورۀ رونق سلطانیه به زمان هشتمین سلطان [[ایلخانان]]، سلطان محمد خدابنده ([[الجایتو]])، بازمی‌گردد که به تبعیت از پدرش ([[ارغون خان (حک: ۶۸۳ ـ۶۹۰ق)|ارغون‌خان]]) اقدام به احداث شهری در این منطقه برای تختگاه خود کرد. این شهر از همان زمان به دلیل سلطان‌نشین بودن به سلطانیه شهرت یافت. پس از دورۀ حکومت الجایتو، سلطانیه رونق خود را از دست داد و تا پیش از دورۀ معاصر، در دوره‌های مختلف ویران شد. نخست در زمان [[تیمور گورکان|تیمور]] و [[میران شاه گورکانی، جلال الدین ( ـ۸۱۰ق)|میرانشاه]] بخش‌هایی از آن را کوبیدند. در زمان [[صفویه]] صرفاً به دلیل واقع بودن بین مسیر [[تبریز، شهر|تبریز]] و [[اصفهان، شهر|اصفهان]]، سلطانیه حکم توقفگاه بین راهی را پیدا کرد. در دورۀ [[قاجاریه، سلسله|قاجار]] سلطانیه و [[زنجان، شهر|زنجان]] مهم‌ترین آبادی‌های [[بلوک خمسه]] (ولایت خمسه/ولایات خمسه) و زیر نظر ایالت آذربایجان اداره می‌شدند. در دورۀ [[جنگ های ایران و روس|جنگ‌های ایران و روس]] این منطقه و خاصه شهر سلطانیه مجدداً آسیب زیادی دید. در تقسیمات کشوری دورۀ [[رضاشاه پهلوی (آلاشت ۱۲۵۷ـ ژوهانسبورگ ۱۳۲۳ش)|رضاشاه]] سلطانیه جزو استان یکم بود. پس از ایجاد شهرستان ابهر، سلطانیه تا سال 1392ش یکی از بخش‌های آن بوده است.