پیرو
پیِرو (Pierrot)
شخصیت مرد در پانتومیم[۱]. پیِرو از پدرولینو[۲]ی کُمدیا دلارته ایتالیایی[۳] نشئت می‌یابد. در فرانسه، او به‌صورت عاشقی رنگ‌پریده درآمد که کت‌وشلوار سفید گشاد با یقۀ طوقی می‌پوشید و زیر نور قرص ماه، زانوی غم در بغل می‌گرفت. در انگلستان، پیِروی گوشه‌گیر به گروهی از زنان و مردان کلاه‌بوقی به سر تبدیل شد که پیش‌تر هنرمندانی معروف بودند که در کنار دریا برنامه اجرا می‌کردند.
فرانسه. پیِروی ایتالیایی اصلی آدم خُل‌وضعی بود، که کت و شلواری سفید و بدقواره می‌پوشید و کلاه لبه‌شُلی می‌گذاشت. این شخصیت را جوزپّه جیراتونه[۴]، که حدود ۱۶۶۵ به یک گروه نمایش ایتالیایی در پاریس پیوست، وارد فرانسه کرد. به‌زودی پیِرو، در بازارهای پاریس، با استقبال تماشاگران مواجه شد، و به هیئت یک آدم ساده‌لوح روستایی باقی ماند که صورتش با تأثیرپذیری از کارهای تورلوپَن[۵]، بازیگر فارس[۶]های فرانسوی، با آرد سفید می‌شد؛ تا این‌که ژان دبورا[۷] در نمایش‌های میم[۸] خود در فونامبوله[۹] از او قهرمانی ساخت با شخصیتی مفلوک و معصوم که امروز نیز متداول است.
انگلستان. در همان زمان‌ها، پیِرو، که به نمایش آرلکنی[۱۰] انگلستان راه یافته بود، حضور خود را در اوایل دهۀ ۱۹۰۰ در گروه بازیگران نقش پیِرو که در کنار دریا برنامه اجرا می‌کردند، نمودی مضاعف بخشید. لباس‌های نمایشی سفید مردان در جامۀ سفید پرچین و شکن دختران بازتاب پیدا کرد؛ هردو کلاه لبه‌دار به‌سر می‌گذاشتند، علاوه بر آن مردان روسری ابریشمی سیاه‌رنگی می‌گذاشتند که محکم از بالای کاسۀ سرکشیده می‌شد، و کُتی که یقه طوقی به رنگ روشن و دکمه‌های گوناگون و سرآستین‌های چین‌دار داشت. مظهر کمال این صورت از نمایش، که شامل آوازهای خنده‌دار و جدی، رقص، شعبده‌بازی، و نمایش‌های کوتاه است، «حماقت‌های پلیسیه[۱۱]» بود که در اوایل دهۀ ۱۹۰۰ به لندن راه یافت. دِیو بِرنابی[۱۲] (۱۸۸۱ـ۱۹۴۹) اجرای موفقی از نمایش پیِرو را به‌همراه گروه «خوش‌بینان[۱۳]» در دهۀ ۱۹۲۰ به‌روی صحنه برد.
اکنون شخصیت‌های پیِرو تقریباً از میان رفته‌اند.