رجم

رَجْم
سنگ افکندن در جمرات، یا سنگسارکردن زانی یا زانیه تا آن‌که بمیرد یا فرار کند. رجم حد زنای مُحصِنه است (← زنا). این حکم در قرآن نیامده، بلکه پیامبر (ص) به آن اقدام کرده است. ولی عمر معتقد بود که رجم در قرآن آمده لکن تلاوت آن نسخ شده است. نخستین‌بار گویا پیغمبر (ص) در سال چهارم هجری در مورد یک زن و مرد یهودی از اهل خیبر، فرمان به رجم داد. فقیهان اسلامی در شرعیت رجم اجماع دارند. گویا خوارج، بعضی معتزله، و ابن عربی به آن عقیده نداشتند. از سایر ادیان، یهودیان نیز به رجم عمل می‌کردند. برخی عقیده دارند زانی و زانیه محصنه، علاوه بر رجم، تازیانه هم باید بخورند؛ زن را تا سینه و مرد را تا کمر، حین رجم، در خاک فرو می‌کنند. اما به عقیده برخی، مانند مالک و ابوحنیفه، این کار لازم نیست. کسی که سنگسار می‌شود اگر فرار کند، بازگردانده نمی‌شود جز آن‌که زنای او با بیّنه ثابت شده باشد. کراهت دارد کسی که برگردن او حدّی ثابت است، به سنگ‌زدن بپردازد. انکار بعد از اقرار، اثر ندارد جز در حد رجم و اعدام. در این دو مورد اگر فرد انکار کند، حد ساقط خواهد شد.