بمب
بُمب (bomb)
ظرفی پُر از مواد منفجره یا شیمیایی. عموماً در جنگ‌ها به‌کار برده می‌شود و انواع گوناگونی دارد، که از آن جمله‌اند: بمب‌های آتش‌زا[۱]، بمب‌های هسته‌ای، و موشک‌ها (← جنگ هسته‌ای). هر چیزی را که برای ایجاد خسارت با انفجار طراحی‌شده می‌توان بمب نامید. (همچون بمب‌های کارگذاشته‌شده در اتومبیل‌ها، بمب‌های پُستی). در ابتدا، بمب‌ها از هواپیماها به پایین ریخته می‌شدند (از جنگ جهانی اول) و در جنگ جهانی دوم نیز بمب‌هایی پدید آمدند که با راکت پرتاب می‌شدند (V۱,V۲). دهۀ ۱۹۶۰ شاهد گسترش موشک‌هایی بود که از هواپیماها، پایگاه‌های زمینی و یا زیردریایی‌ها پرتاب می‌شدند. در دهۀ ۱۹۷۰، سیستم‌های هدایت لیزری گسترش یافت تا با دقت فراوانی به هدف‌های کوچک نیز اصابت کند. شکافت هسته‌ای یا بمب اتم در دهۀ ۱۹۴۰ حاصل شد و درخلال جنگ جهانی دوم، امریکا سه بمب اتم[۲] منفجر کرد: نخست انفجار آزمایشی ۱۶ ژوئیه ۱۹۴۵ در آلاموگوردو[۳] در نیومکزیکوی امریکا بود؛ سپس در ۶ اوت بمبی بر روی شهر هیروشیما[۴] انداخته شد، نخستین‌باری بود که در جنگ واقعی استفاده می‌شد؛ و سه روز بعد نیز بمب دیگری بر روی شهر ناگازاکی[۵] ژاپن انداخته شد. قدرت بمبی که در هیروشیما به‌کار رفت، معادل ۱۲,۷۰۰ تُن تی‌ان‌تی و در ناگازاکی ۲۲هزار تن تی‌ان‌تی بود. همجوشی هسته‌ای یا بمب هیدروژنی[۶]در دهۀ ۱۹۵۰ ساخته شد و تا دهۀ ۱۹۶۰ مقدار ۱۰۰ مگاتن کلاهک هسته‌ای (۵هزار برابر قوی‌تر از بمب‌های جنگ جهانی دوم) در چند قاره تولید شد. در میان کشورهای تولیدکننده، امریکا و شوروی چنان ذخیرۀ عظیمی دارند که حتی تا چندین‌بار هم برای نابودی کشور و ازبین‌بردن جمعیت یکدیگر کافی است. ( ← زمستان هسته‌ای). بیشتر بمب‌های جدید ذرات معلق کمتری تولید می‌کنند، درحالی که «بمب‌های کثیف[۷]» بمب‌هایی‌اند که مقدار فراوانی از ذرات رادیواکتیو را از روکش نوع یو ۲۳۸ (ایزوتوپ اورانیوم) تولید می‌کنند.