پیشاب (طب قدیم)
پیشاب (طب قدیم)
(یا: بول، ادرار) در پزشکی جالینوسی برای آن خواصی قائل بوده‌اند. چنان که آن را گرم و جالی (زداینده، پاک‌کننده) دانسته‌اند و از این‌رو جامه‌های بسیار چرکین را با آن شسته‌اند. به‌سبب قدرت زدایندگیِ این ماده، پزشکان آن را برای درمان زخم‌های عمیق و جَرَب استفاده می‌کرده‌اند. پیشاب انسان‌ها بر حسب جنس (نر و ماده بودن) و سن دارای خواص متفاوتی است به‌طوری که مثلاً در درمان برخی امراض و یا تولید برخی مواد ازجمله لِزاق‌الذَّهَب (چسب زر)، چسبی برای چسباندن قطعات طلا به یکدیگر، از پیشاب پسر نابالغ استفاده کرده‌اند. برای پیشاب حیوانات نیز خواص متفاوتی قائل بوده‌اند مثلاً پیشاب شتر را برای درد سپرز و «الماءالأصفر» و زخم‌های گوش، پیشاب سگ برای ازبین‌بردن زگیل، پیشاب بز برای درمان استقسا، و پیشاب گاو برای درد دل ناشی از «سردی» و بَواسیر مفید دانسته‌اند. امروزه در برخی از مناطق کشور هنوز از پیشاب گاو برای رنگرزی پارچه‌ها استفاده می‌کنند. نیز ← پیشاب_(طب_جدید).