سعیدی، نیره (تهران ۱۲۹۹ـ پاریس ۱۳۷۰ش)
سعیدی، نیّره (تهران ۱۲۹۹ـ پاریس ۱۳۷۰ش)
| نیّره سعیدی | |
|---|---|
| زادروز |
تهران 1299ش |
| درگذشت | پاریس 1370ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | رشتۀ زبان و ادبیات فرانسه در دانشگاه تهران |
| شغل و تخصص اصلی | شاعر، مترجم، روزنامه‌نگار و نویسنده |
| آثار | من و نقش آینده (تهران، 1369) |
| گروه مقاله | ادبیات فارسی، رسانه‌ها و ارتباطات، زبان‌شناسی و ترجمه |
| خویشاوندان سرشناس | نصرالله فلسفی (همسر اول)، محمد سعیدی (همسر دوم) |
| جوایز و افتخارات | جایزۀ یونسکو |
(نام اصلی: نیرۀ میرفخرایی، متخلّص به نیّر) شاعر، مترجم، روزنامه‌نگار و نویسندۀ ایرانی. در رشتۀ زبان و ادبیات فرانسه در دانشگاه تهران درس خواند. کار مطبوعاتی‌اش را در ۱۳۱۸ با نوشتن مقالاتی اجتماعی برای مجلۀ اطلاعات فرهنگی آغاز کرد. در ۱۳۲۳ش، اولین مجلۀ مصوّر زنانۀ فرهنگی اجتماعی ایران را با نام ماهنامۀ بانو و به سردبیری مرتضی کیوان منتشر کرد که تا ۱۳۲۷ش چاپ می‌شد. با ترجمۀ قصه‌های لافونتن به دریافت جایزۀ یونسکو نائل شد. نخستین زن ایرانی است که به دعوت دولت شوروی (سابق)، به نمایندگی ایران در کنفرانس زنان جهان در مسکو شرکت جست. یک‌بار به نمایندگی مجلس شورای ملی رسید و چند سال نیز سرپرست برنامۀ بانو، از ابتکارات خود او، در رادیو بود. در پاریس در قبرستان پرلاشز به‌خاک سپرده شد. ترانۀ من و نقش آینده (تهران، ۱۳۶۹) از مجموعه‌های شعر اوست و کازانووا، و شطرنج باز هر دو اثر اشتفان تسوایگ از ترجمه‌های اوست. همسر اولش نصرالله فلسفیِ مورخ بود و همسر بعدی‌اش محمد سعیدی، نویسنده و مترجم.