مضارع
مضارع
در اصطلاح دستور زبان، فعلی که بر وقوع عملی یا پذیرفتن حالتی در زمان‌های حال و آینده دلالت کند و از بن مضارع ( ← بن_فعل) مشتق شده باشد. گونه‌های آن شامل اِخباری و التزامی و مستمر است: ۱. مضارع اخباری، برای بیان عملی است که قطعاً و یقیناً اتفاق می‌افتد و از پیشوند «می»+ بن مضارع + شناسه ساخته می‌شود: «می‌روم»؛ ۲. مضارع التزامی، برای بیان عملی است که احتمال روی‌دادن آن وجود دارد. ساخت آن چنین است: پیشوند « ب » + بن مضارع + شناسه: «بروم»؛ ۳. مضارع مستمر: برای بیان عملی که در حال وقوع است به‌کار می‌رود. ساخت آن چنین است: مضارع سادۀ فعل «داشتن» (به‌عنوان فعل معین) + مضارع اخباری فعل مورد نظر: «دارم می‌روم».