هنر برای هنر
هنر برای هنر (aestheticism)
در هنر، اعتقاد به این‌که هنر فی‌نفسه هدف است، و به غایت اخلاقی، دینی، سیاسی، یا تربیتی نیاز ندارد. تئوفیل گوتیه[۱]، نویسندۀ فرانسوی، در ۱۸۳۲ نظریۀ «هنر برای هنر[۲]» را مطرح کرد، و شاعران و نقاشان سمبولیست[۳] فرانسوی در نیمه‌های قرن ۱۹ بدان اقبال کردند. این مکتب، در اواخر قرن ۱۹ با شکل‌گیری جنبش زیباشناختی[۴] در انگلستان شکوفا شد. در هنر غرب تأکید بیشتر بر فرم تا محتوا، تا قرن ۲۰ برجا ماند. کلایو بل[۵] و راجر فرای[۶] با تأکید بر فرمالیسم[۷]، از پیروان این گرایش بودند. در انگلستان هنرمندان پیشارافائلی[۸] (از ۱۸۴۸) پایه‌های مکتب اصالت زیباشناسی را استوار ساختند؛ دانته گابریل روستّی[۹]، ادوارد برن ـ جونز[۱۰]، و اَلجرنون چارلز سوئینبرن[۱۱] با پیروی آگاهانه از هنر قرون وسطایی[۱۲]، حسرت زیبایی آرمانی را متجلّی ساختند. نگرش‌های این جنبش در نوشته‌های اسکار وایلد[۱۳]، و والتر پِیتِر[۱۴] و تصویر‌گری‌های اوبری بیردزلی[۱۵] تجلّی‌یافته است. این مکتب از حامیان جنبش هنرها و صنایع دستی[۱۶]، و آرنوو[۱۷] به‌‌شمار می‌رود. اندیشۀ اصالت زیباشناسی، بر دیدگاه ایمانوئل کانت[۱۸]، فیلسوف آلمانیِ قرن ۱۸، مبتنی بود، که اعتقاد داشت هنر فقط باید با ملاک‌های خودش ارزیابی شود، نه با چیزی خارج از آن.
- ↑ Théophile Gautier
- ↑ l’art pour l’art
- ↑ Symbolist
- ↑ Aesthetic Movement
- ↑ Clive Bell
- ↑ Roger Fry
- ↑ formalism
- ↑ Pre-Raphaelite
- ↑ Dante Gabriel Rossetti
- ↑ Edward Burne-Jones
- ↑ Algernon Charles Swinburne
- ↑ medievalism
- ↑ Oscar Wilde
- ↑ Walter Pater
- ↑ Aubrey Beardsley
- ↑ Arts and Crafts Movement
- ↑ Art Nouveau
- ↑ Immanuel Kant