بابا گوریو
بابا گوریو (Le Père Goriot)
رمانی از مجموعۀ کمدی انسانی، نوشتۀ اونوره دو بالزاک[۱]، به زبان فرانسوی، منتشرشده در ۱۸۳۵. گوریو، که به شغل رشته سازی اشتغال دارد، همۀ زندگی خود را فدای دو دختر قدرناشناسش کرده است. دختران، که با مردانی بورژوا ازدواج کرده اند، با آن که شغل پدر را دون شأن خود می‌دانند، مدام از او کمک مالی طلب می‌کنند. گوریو، که درپی بذل کردن همۀ دارایی خود در پای فرزندانش اینک از دار دنیا چیزی ندارد و در محله‌ای پَست، پانسیون ووکه، در پاریس روزگار می گذراند، پس از آن که واپسین قلم از دارایی خود، بشقابی نقره ای، را به یکی از دخترانش می دهد در فقر و مسکنت جان می‌‌بازد. بابا گوریو را باید در متن سلسلۀ کمدی انسانی نهاد. پانسیون ووکه، که مرکز ثقل همۀ شخصیت های این مجموعه است، مکانی فراموش نشدنی است که در آن آدم هایی از هر طبقه در هم می‌لولند. بابا گوریو سنگ بنای این سلسله رمان است که در آن به واقع شهر پاریس شخصیت اصلی است؛ شهری با ظاهری فریبنده، اما باطنی آلوده. جدال اصلی رمان میان دو دسته آدم برقرار است: آدم های نیک‌نهاد که از عواطف شریف خود پیروی می کنند، و شیطان پرستانی چون دختران بابا گوریو، که حتی به میثاق‌های اجتماعی نیز پای‌بند نیستند و سرانجام به شوهرانشان خیانت می کنند.
- ↑ Honoré de Balzac