نیلوفر بیضایی
نيلوفر بيضايی (تهران ٢٥ دی ١٣٤٥ش- )
| نیلوفر بیضایی | |
|---|---|
| زادروز |
تهران ٢٥ دی ١٣٤٥ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | ادبيات آلمانی، تئاتر- سينما و تلويزيون و تعليم و تربيت-دانشگاه گوته‌ی فرانكفورت |
| شغل و تخصص اصلی | کارگردان و نویسنده‌ی تئاتر |
| آثار | روياهای آبی زنان خاكستری (٢٠٠0- ٢٠٠1)؛ سه نظر درباره‌ی يك مرگ (٢٠٠1- ٢٠٠2)؛ بوف كور (٢٠٠4- ٢٠٠5)؛ چهره به چهره در آستانه‌ی فصلی سرد (٢٠١1-٢٠١2)؛ در حضور باد (٢٠١5- ٢٠١6)؛ در این مکان و در این زمان (٢٠١7-٢٠١8) |
| گروه مقاله | سینما |
| خویشاوندان سرشناس | بهرام بیضایی (پدر)؛ ایرج رامین‌فر (دایی) |
| جوایز و افتخارات | جايزه‌ی آكادمی جهانی هنر، ادبيات و مطبوعات (2005) |
کارگردان و نویسنده‌ی ایرانی تئاتر. دوره‌های ابتدایی و متوسطه را در تهران گذراند و در سال ١٣٦٤ ناچار به ترك ايران شد. او در دانشگاه گوته‌ی فرانكفورت به تحصيل در رشته‌های ادبيات آلمانی، تئاتر- سينما و تلويزيون و تعليم و تربيت پرداخت و در سال ١٣٧٣ در همين رشته‌ها فوق ليسانس گرفت. در سال 1994م گروه تئاتر «دريچه» را در شهر فرانكفورت بنا نهاد و به عنوان نمايش‌نامه‌نويس، كارگردان، طراح صحنه و لباس و طراح نور به فعاليت پرداخت. حاصل فعاليت هنری او از اين تاریخ به بعد 16 نمایش با حدود 200 اجرا در آلمان و كشورهای ديگر اروپايی بوده است.
از فعالیت‌های دیگر بيضايی نوشتن مقالات و مطالب پژوهشی در مورد تئاتر و سينما و همچنين ترجمه‌ی مطالب تئاتری بوده كه در اين زمينه بيشتر از 20 مطلب از او در نشريات تخصصی تئاتر و سايت‌های اينترنتی منتشر شده است. موضوع آثار نمايشی بيضايی حول مسائلی چون هويت جويی، تبعيد، جبر و اختيار، رهاشدگي ميان دو فرهنگ و انسان‌های به حاشيه رانده شده بوده است. او در زمينه‌ی كار با فرم در تئاتر و آزمون تجربی در اين زمينه برای انطباق با محتوا و با هدف محور قرار دادن تئاتر به عنوان هنر نمايشی و تصويری و نه صرفا بیانی، تلاش‌های گوناگونی انجام داده است.
بيضايی در سال ٢٠٠٥ جايزه‌ی آكادمی جهانی هنر، ادبيات و مطبوعات را در شهر بوداپست دريافت كرد. همچنین در مارس ٢٠١٨ نیز جایزه‌ی نوروزی «بنیاد میراث پاسارگاد» به او به عنوان بهترین شخصیت سال در رشته‌های فرهنگ و هنر اهدا شده است.
با ذکر این نکته که غالب تئاترهای بیضایی به کرات در شهرهای مختلف اروپا روی صحنه رفته‌اند به اسم و سال‌های اجرای برخی از آنها اشاره می‌کنیم: بانو در شهر آينه (١٩٩٥)؛ مرجان، مانی و چند مشكل كوچك (١٩٩6- ١٩٩7 )؛ بازی آخر (١٩٩7- ١٩٩8)؛ سرزمين هيچ‌كس (١٩٩8- ١٩٩9)؛ قطعه‌ای بدون نام (١٩٩٨)؛ چاقو در پشت (1999- 2000)؛ روياهای آبی زنان خاكستری (٢٠٠0- ٢٠٠1)؛ سه نظر درباره‌ی يك مرگ (٢٠٠1- ٢٠٠2)؛ بوف كور (٢٠٠4- ٢٠٠5)؛ چهره به چهره در آستانه‌ی فصلی سرد (٢٠١1-٢٠١2)؛ در حضور باد (٢٠١5- ٢٠١6)؛ در این مکان و در این زمان (٢٠١7-٢٠١8).
تعدادی از تئاترهای بیضایی بر اساس آثار صادق هدایت، بهرام بیضایی، مهشید امیرشاهی و شهرنوش پارسی‌پور ساخته شده‌اند.
نیلوفر بیضایی، بزرگترین فرزند بهرام بیضایی (از همسر اول او) و خواهرزاده‌ی ایرج رامین‌فر (طراح صحنه و لباس) است.