قضاء (عرفان)
قضاء (عرفان)
اصطلاحی عرفانی ـ حکمی، به معنی حکمی که خداوند دربارۀ هر شیء به حسب مقتضیات ذاتی آن شیء رانده است. بنابراین معنی، قضای الهی، در راستای کمال آن شیء و نه مخالف با اقتضاءآت آن است. با این تفسیر، پاره‌ای از اشکالاتی که بر پایۀ اعتقاد به قضاء، در راستای جبر و عدم اختیار ممکنات مطرح می‌شود، مرتفع می‌گردد.