نبوت (عرفان)
نبوت (عرفان)
اصطلاحی عرفانی با توجه به معنی شرعی آن. مادۀ اصلی نبوت را، نبَأ (خبر) و إنباء را به معنی خبردادن دانسته‌اند. بنابراین، نبی به کسی گفته می‌شود که به وسیلۀ فرشته بر او وحی نازل شود. این وحی یا بر دلش الهام می‌شود یا در رؤیای صالحه از آن آگاه می‌شود. عرفا نبوت را موهبتی الهی می‌دانند که شامل انسان کامل می‌شود و می‌گویند: نبوت معرفت به ذات و اسماء و صفات و احکام الهی است. آنان معرفت به ذات و اسماء و صفات را نبوت تعریف، و تبلیغ احکام و تعلیم حکمت و قیام به سیاست را نبوت تشریع می‌نامند. به نظر اهل عرفان، هر نبی‌ای وظیفه دارد که مجموعۀ اطلاعات و اخباری را از اسمی که تحت حیطۀ آن است گزارش کند. این سیر تا آخرین پیامبر ادامه دارد، تا برترین رتبۀ خود را در نبوت او بیابد. از این‌روست که عارفان، قرآن کریم را، به طور مطلق، برترین جلوۀ نبوت خوانده‌اند. طرح اصلی فصوص‌الحکم نیز، براساس تفصیل همین اخبار از مقامات انبیاء الهی است.