مدرسی، تقی (تهران ۱۳۱۱ـ امریکا ۱۳۷۶ش)
| تقی مدرسی سیدمحمدتقی مدرّسی روحانی | |
|---|---|
| زادروز |
تهران ۱۳۱۱ش |
| درگذشت | امریکا ۱۳۷۶ش |
| محل زندگی | ایران- امریکا |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | روان‌پزشکی- دانشگاه تهران |
| شغل و تخصص اصلی | داستان‌نویس |
| شغل و تخصص های دیگر | روان‌پزشک |
| آثار | یکلیا و تنهایی او؛ شریفجان، شریفجان؛ کتاب آدم‌های غایب |
| گروه مقاله | ادبیات فارسی |
| خویشاوندان سرشناس | آن تیلر (همسر) |
| جوایز و افتخارات | جایزۀ مجلۀ سخنِ بهترین رمان سال برای یکلیا و تنهایی او |
تقی مُدَرِّسی (تهران ۱۳۱۱ـ امریکا ۱۳۷۶ش)
(نام کامل: سیدمحمدتقی مدرّسی روحانی) داستان‌نویس ایرانی. در خانواده‌ای روحانی پرورش یافت. مادرش راضیه طباطبایی نوۀ سیدمحمد طباطبایی از رهبران جنبش مشروطه بود. وقتی دانشجوی طب بود، اولین رمانش، یکلیا و تنهایی او (۱۳۳۴)، را نوشت که جایزۀ مجلۀ سخن را برای بهترین رمان سال به خود اختصاص داد. در ۱۳۳۷ش با همکاری ابوالحسن نجفی، عبدالحسین آل‌رسول، محمود کیانوش، بهرام صادقی و سیروس پرهام مجلۀ صدف را راه انداختند و خود سردبیرش شد. در ۱۳۳۸ش پایان‌نامۀ دکترای روان‌پزشکی‌اش را دربارۀ زار (نشانگانی که بوميان آن را نوعی از جن‌زدگی می‌پندارند) نوشت. انجام‌دادنِ این تحقیق در حاشیۀ خلیج فارس، در شکل‌بخشیدن به حال و هوای وهمناک و رئالیسم جادوییِ داستان‌هایش نقش مؤثری ایفا کرد. سپس برای ادامۀ تحصیل در رشتۀ روان‌پزشکی به امریکا رفت. در آن‌جا با آن تیلر، نویسندۀ مشهور، ازدواج کرد و به تدریس روان‌کاوی در دانشگاه پرداخت.
مدرسی پس از انقلاب، رمان‌های کتاب آدم‌های غایب (۱۳۶۸ش) و آداب زیارت (۱۳۶۹ش) را نوشت. این کتاب‌ها به انگلیسی ترجمه شده‌اند. آداب زیارت در ۱۳۷۳ش به فرانسوی نیز ترجمه شده است.
تقی مدرسی براثر بیماری سرطان درگذشت.
کتاب‌شناسی
- دائم‌الخمر (۱۳۲۵)
- یکلیا و تنهایی او (۱۳۳۴)
- شریفجان، شریفجان (۱۳۴۴)
- کتاب آدم‌های غایب (۱۳۶۵)
- آداب زیارت (۱۳۶۸)