ابواسحاق سامانی، ابراهیم بن احمد (قرن ۴ق)
ابواِسحاق سامانی، ابراهیم بن احمد (قرن ۴ق)
شاهزاده سامانی. در ۳۱۷ـ۳۱۸ق در بخارا بر برادرش، امیرنصر شورید و با دو تن دیگر از برادرانش، یحیی و منصور که به یاری ابوبکر خبّاز (طبّاخ) اصفهانی و چند تن از لشکریان از زندان گریخته بودند، بر پایتخت (بخارا) چیره گشت و همراه دیگر زندانیان آزاد شده، که در میان آنان عده‌ای از علویان و دیلمیان بودند، خزاین و کاخ‌های نصر را غارت کرد. نصر که آن هنگام در نیشابور بود، درصدد سرکوبی این فتنه برآمد. ابراهیم سامانی از ترس به موصل نزد ناصرالدولۀ حَمدانی گریخت. پس از مرگ نصر (۳۳۱ق)، به دعوت ابوعلی بن محتاج چغانی، سپهسالار معزول سامانیان که برضد امیرنوح بن نصر سامانی (نوح اول) عصیان کرده بود، به خراسان بازگشت و در محرم ۳۳۵ق در نیشابور و در جمادی‌الاول همین سال در بخارا خطبۀ امارت به نام او شد. پس از چندی میان ابراهیم و ابوعلی اختلاف افتاد و ابراهیم خود را از امارت خلع کرد و برای عذرخواهی نزد امیر نوح به سمرقند رفت. نوح او را امان داد و عفو کرد و چون به بخارا بازگشت (رمضان ۳۳۵ق) فرمان داد تا وی را کور کردند.