غلامحسین میرزا قاجار

غلامحسین میرزا قاجار (تهران 1250- تبریز ح 1309ق)

(نیز با نام: غلامحسین‌ میرزا بهجت قاجار، ملقب به صدرالشّعرا، و متخلّص به بهجت) خطاط و شاعر ایرانی. او شاهزادۀ قاجار و نوۀ فتحعلی‌ شاه و پدر ایرج میرزا جلال‌الممالک، شاعر معروف بود. غلامحسین میرزا در کارهای دیوانی مشارکت داشت. پدرش ملک ایرج میرزا نیز شاعری معروف بوده است. او در تبریز اقامت داشته و از ملازمان مظفرالدین شاه قاجار بوده و لقب صدرالشعرا را نیز مظفرالدین میرزا به او داده است.

غلامحسین میرزا در چهارم صفر 1250ق متولد شد. در محلۀ شش‌گلان تبریز ساکن بود و از ۱۲۸۶ق تا پایان عمرش در تبریز به‌ سر برد که مقر ولیعهد مظفرالدین‌ میرزا بود. خط نستعلیق را خوش می‌نوشت و دیوان شعر داشت. او شاعر رسمی درگاه مظفرالدین میرزا ولیعهد بود. «نسب نامه کرد مازندری» یکی از دو اثر به جامانده از او، منظومه ای است که شاعر به دستور ولیعهد، در هجو شخصی به نام حاج صدیق سروده است. از نسب‌نامه کرد مازندری، 3 نسخه موجود است که یکی در کتابخانۀ مجلس شورای اسلامی و دو نسخۀ دیگر در کتابخانۀ ملّی ایران نگهداری می شود.

غلامحسین میرزا در حدود 59 سالگی بر اثر بیماری سل از دنیا رفت.