ابولهب ( ـ۲ق)
ابولَهَب ( ـ۲ق)
(شهرت: عبدالعَزّی) از بزرگان قریش، پسر عبدالمطلب و عموی پیامبر (ص). چون سرخ‌روی بود، او را پس از نزول آیۀ «وانذر عشیرتک الاقربین» (شعراء، ۳۵) ابولهب می‌خواندند. از دشمنان و بدخواهان پیامبر (ص) و از «ائمةالکفر» بود و در آزار مسلمانان بسیار کوشید. هنگامی که پیامبر (ص) او و عده‌ای از سران قریش را به اسلام دعوت کرد، به پیامبر (ص) ناسزا گفت و سورۀ مَسَد در پاسخ و سرکوب وی نازل شد.