ارنست بورگناین
| ارنست بورگناین Ernest Borgnine | |
|---|---|
| زادروز |
کنتیکت 24 ژانویه 1917م |
| درگذشت | کالیفرنیا 8 ژوئیه 2012م |
| ملیت | امریکایی |
| شغل و تخصص اصلی | بازیگر |
| آثار | از اینجا تا ابدیت (فرد زینه‌مان- 1953)؛ روز بد در بلک راک (جان استرجس- 1955)؛ مارتی (دلبرت من- 1955)؛ این گروه خشن (سام پکین‌پا- 1969)؛ کاروان (سام پکین‌پا- 1978)؛ در جبهۀ غرب خبری نیست (دلبرت من- 1979) |
| گروه مقاله | سینما |
| خویشاوندان سرشناس | کتی هورادو (همسر/ 1959- 1963م) |
| جوایز و افتخارات | جوایز اسکار، گلدن گلوب، بفتا، حلقۀ منتقدان فیلم نیویورک و هیأت ملی بازبینی فیلمِ بهترین بازیگر نقش اول مرد در سال 1955م |
ارنست بورگناین (کنتیکت 24 ژانویه 1917- کالیفرنیا 8 ژوئیه 2012م) Ernest Borgnine
(نام کامل: ارنست افرون بورگناینو[۱])، بازیگر امریکایی. طی حدود شصت سال فعالیت حرفه‌ای در بیش از 140 فیلم سینمایی نقش‌آفرینی کرد و در بیشتر از 50 مجموعه و برنامۀ تلویزیونی حضور داشت. بورگناین در سال 1955 برای فیلم مارتی[۲] جوایز اسکار، گلدن گلوب، بفتا، حلقۀ منتقدان فیلم نیویورک و هیأت ملی بازبینی فیلمِ بهترین بازیگر نقش اول مرد را از آن خود کرد. کتی هورادو[۳]، بازیگر، در بین سال‌های ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۳ همسر بورگناین بود.
با نام ارمس افران بورنینو[۴]، در خانواده‌ای ایتالیایی‌تبار به دنیا آمد. تحصیلاتش را پس از جنگ جهانی دوم در رشتهٔ بازیگری مدرسۀ هنرهای دراماتیک رندال[۵] در هارتفورد به پایان برد. از دو تا هفت‌سالگی‌اش را در میلان گذراند. بعد در نیوهیون کنتیکت تحصیل کرد و در سال ۱۹۳۵ به نیروی دریایی پیوست. در فاصلۀ سال‌های ۱۹۴۶ تا ۱۹۵۰ در ویرجینیا عضو یک گروه نمایشی بود. پس از بازی در چند فیلم تلویزیونی، در ۱۹۵۱ نخستین نقش سینمایی‌اش را در چاینا کورسر[۶] بازی کرد. با نقش گروهبان سادیستیِ از اینجا تا ابدیت[۷] و آدم شرور و تهدیدکنندۀ روز بد در بلک راک[۸] توجه‌ها را به خود جلب کرد. به خاطر مارتی جایزۀ اسکار بهترین بازیگر مرد و جوایز دیگری را که پیش‌تر ذکر شد به دست آورد. بورگناین در این فیلم در نقش قصابی مهربان و صمیمی توانست با وجود رقبای سرسختی چون جیمز کاگنی، اسپنسر تریسی، جیمز دین و فرانک سیناترا اسکار نقش اول مرد را تصاحب کند. او پس از این موفقیت در نقش‌های متفاوتی بازی کرد که به‌ندرت منفی بودند. در نقش قهرمان مجموعۀ تلویزیونی پرطرفدار نیروی دریایی مک‌هیل[۹] (۱۹۶۲ - ۱۹۶۶) ظاهر شد که در ۱۹۶۴ فیلمی سینمایی با همین نام بر مبنای آن و با بازی او ساخته شد.
بورگناین که بیشتر به عنوان بازیگر نقش‌های دوم شناخته شده یکی از آشناترین چهره‌های سینماست. تنومند و خشن با دندان‌های فاصله‌دار و زشت، ابروهای سیاه و پرپشت و لبخندی که هم می‌تواند نشانۀ خوشرویی و صمیمیت باشد و هم خندۀ سرخوشانۀ یک آدم سادیستی و بورگناین هر دو نقش را بازی کرده است؛ هم در نقش گروهیان وحشی و سادیستیِ از اینجا تا ابدیت ظاهر شده که فرانک سیناترا را کتک می‌زند و هم در نقش قصاب مهربان و تنهای مارتی. اما آشنا بودن بورگناین برای تماشاگران تا حدی هم به بازی‌اش در مجموعۀ تلویزیونی نیروی دریایی مک‌هیل مربوط می‌شود که در آن نقش ناخدا مک‌هیل سختگیر ولی خوش‌قلب را بازی کرده است که سرپرست یک مشت نخاله است. در سینما از بورگناین بیشتر در نقش آدم‌های شرور استفاده شده است. یکی از به‌یادماندنی‌ترین بازی‌هایش در این گروه خشن[۱۰] است که نقش عضو درماندۀ گروهی خلافکار بخت‌برگشته را بازی می‌کند. بورگناین چه در فیلم‌های وسترن چه در سینمای فاجعه یا حماسه‌های انجیلی وقتی در اوج است که توفان خشمش را بروز می‌دهد.
برخی از آثار سینمایی
از اینجا تا ابدیت (فرد زینه‌مان- 1953)؛ ورا کروز (رابرت آلدریچ- 1954)؛ روز بد در بلک راک (جان استرجس[۱۱]- 1955)؛ مارتی (دلبرت من[۱۲]- 1955)؛ آخرین داور (ویتوریو دسیکا- 1961)؛ پرواز ققنوس (رابرت آلدریچ- 1965)؛ این گروه خشن (سام پکین‌پا- 1969)؛ کاروان (سام پکین‌پا- 1978)؛ در جبهۀ غرب خبری نیست (دلبرت من- 1979)؛ آلیس در سرزمین عجایب (هری هریس[۱۳]- 1985)؛ لحظه‌ای در نیویورک (دنی گوردون[۱۴]- 2004)؛ رد (روبرت شونتگه[۱۵]- 2010)