افتری

اَفتَری

از گویش‌های ناحیۀ سمنان. در شمار گویش‌های حاشیۀ دریای خزر است که در افتر، قصبه‌ای در 30 کیلومتری سمنان، رایج است. افتری با گویش‌های سرخه‌ای، لاسگردی و سنگسری قرابت دارد.

در این گویش، نشانۀ جمع on است که به پایان اسم اضافه می‌شود. مضاف‌الیه قبل از مضاف می‌آید که ممکن است با اضافه شدن کسرۀ اضافه، مانند pir-e xar (خرِ پیر) یا بدون کسرۀ اضافه باشد. نشانه‌های مصدری، un و on است، مانند beytun (گرفتن)، bevaton (گفتی). افعال متعددی که ستاک حال آن‌ها به r ختم می‌شوند، هنگام صرف در زمان حال ساده، r اغلب قبل از n حذف می‌شود.